«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
تأخیر، تأخیر و تأخیر، اونم تو کاری که مطمئنی درسته و باید انجام بدی، یا تو ترک کاری که می دونی درست نیست و باید ازش دست بکشی.
بالاخره یه وقتی باید خیلی جدی، تو چشمای خودت، یا مهم‌تر از اون به دل خودت خیره بشی و بپرسی: «اگه الان نه، پس کی؟»
فرصت کوتاهه. از دست نره!
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
امروز دم سحر، صدای اذان که بلند شد، دلم عجیب هوای رمضان کرد. رمضان فرصت زندگی خالص است، اگر قدر بدانم.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
شنیده‌اید که می‌گویند: «طرف روغن ریخته را نذر امام‌زاده می‌کند»؟ این حکایت امثال من است که گاهی عدم ارتکاب خطا و گناهی که شاید فرصت و شرایطش فراهم نشده را به رخ خدا می‌کشیم و می‌گوییم: «ببین ما چه‌قدر خوب و حرف گوش‌کن هستیم. خلاصه شما هم بعداً هوای ما را داشته باش و یک جای خوب در جایگاه ویژه (VIP) برای ما نگه دار. بهشت که آمدیم یک راست برویم سر جای خودمان، زیاد در صف این تازه به بهشت رسیده‌ها معطل نشویم».
در هر حال از او فقط خدایی می‌آید و از ما ....
پی‌نوشت: یادم نرفته است که قرار بود در مورد «بسم الله الرّحمن الرّحیم» ابتدای مطالب چیزی بنویسم، اما شاید وقتی دیگر.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
نوشته‌های آن وبلاگ قبلی را هم آوردم اینجا. نمی‌دانم کار خوبی کردم یا نه؟ قبلاً نظرم این بود که فقط چندتاشان را بیاورم. چندتایی که شاید کمی ... . فکر نمی‌کنم که خواندن یا نخواندن هیچ کدامشان خیلی ... .
بگذریم، کلاً نمی‌دانم. در هر حال باید بگویم که نرم افزار مهاجرت سیستم وبلاگ بیان، چیز کارآمدی است. در مجموع هم به نظرم این سیستم همه چیزش نسبت به آن سیستم قبلی تر و تمیزتر است. فقط نکته‌ای که هست حس و حال نوشتن است که خیلی نیست و شاید هم همان سؤال‌های قدیمی که هر از چند گاهی بازمی‌گردند: «چرا بنویسم؟ نوشتن و ننوشتنش چه فرقی دارد؟ نوشتنش بهتر است یا ننوشتنش؟ ...».
آن «بسم الله» را می‌بینی آن بالا؟ در مطلب بعد شاید در مورد آن بنویسم.
محتاج دعای خیرتان هستم!
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گاهی پیش می‌آید که آدم حرف دارد، احتمالاً زیاد، ولی چیزی به زبان نمی‌آورد یا اصلاً حرف‌ها خودشان به زبان نمی‌آیند. این‌طور که می‌شود، آدم ممکن است حال ناخوشایندی داشته باشد، شاید هم نه. امّا بعضی اوقات هم هست که آدم اصلاً حرفی برای گفتن ندارد. گاهی این از آن بدتر است.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
چیزی که خیلی مهم‌تر از طول دوستیه، عمق دوستیه. ممکنه اینا گاهی با هم ارتباط مستقیم هم داشته باشن، اما همیشه نه. آدم گاهی فقط با یک برخورد با کسی، برای سال‌ها و شاید برای همیشه با اون فرد احساس دوستی عمیقی می‌کنه (منظورم عاشق شدن با یه نگاه و این حرفا نیست) و گاهی علی رغم ارتباط دوستانه طولانی با فرد دیگری، هیچ وقت ارتباط عمیقی با اون فرد برقرار نمی‌کنه. می‌دونی چی می‌گم؟ آدمه هم اگه نزدیک نباشه، بازم احساسه هست. بعد ده سالم که ببینیش، بازم واقعاً خوشحال می‌شی و چه‌قدر می‌تونی باهاش حرف بزنی. حتی هیچ حرفی، از نوع گفتنی هم که نباشه، بازم حضور اون آدم لذّت بخشه.
دوستی‌های عمیقتون الهی، پایدار و بسیار!
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
خوب نمی‌نوشتم و نمی‌نویسم شاید، اما سعی می‌کنم چیز بدی ننویسم. قبلاً در وبلاگ دیگری چیزهایی می‌نوشتم. به دلیلی که اگر خدا بخواهد، دلیل چندان بدی نیست، احتمالاً دیگر آنجا نمی‌نویسم و از این به بعد شاید اینجا بنویسم. شاید هم بعضی از نوشته‌های آنجا را بردارم بیارم و بچسبانم اینجا.
اگر دوست داشتید، دعا کنید که گام‌های خودم و قلمم که هر دو لرزانند، چندان به خطا نروند.
با خدا باشید!
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
دانستن، ...، اما راه رسیدن به یقین، تجربه است.
انسانیت انسان فقط با دانستن رشد نمی کند. حرکت و تجربه می خواهد و فهمیدن.
خدایا، ارزش دانسته های نافهمیده چه اندک است. تا آتش در جان هیزم نیفتد، از گرما و سوختن خبرش نیست.
پی نوشت:
طاعاتتان مقبول!عیدتان پیشاپیش مبارک!
باتجربه ها، التماس دعا!
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
وارد پرشین بلاگ که می شوم، چشمم می خورد به فهرست «آخرین یادداشت های منتشر شده در پرشین بلاگ». روی لینک چندتایشان کلیک می کنم، عنوان وبلاگ ها روی تب های بالای مرورگر صف می کشند و من یکی یکی یادداشت ها را می خوانم. می رسم به یکی که عنوان ندارد، فقط شماره، «233.».
شروع می کنم به خواندن. نوشته است:
«ساعت 3:30 صبـح ...»
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
خُنُک آن قماربازی که بباخت هر چه بودش
بنماند هیچش الاّ هوس قمار دیگر*
*مولوی
