از آرزو تا هدف

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

آرزو را آدم در ذهن و خیال خود می پرورد و از شیرینی اش لذت می برد. دست هایت را پشت سرت قلاب می کنی و دراز می کشی، یا زیر چانه ات می گذاری و می نشینی و در آرزوهایت غوطه ور می شوی و از فکر کردن به آن ها قند در دلت آب می شود. شاید آخر شب ها ساعت ها خودت را با آن ها سرگرم می کنی. خواب را از چشمانت می گیرند و گاهی حتی وقتی به خواب می روی داستان همچنان ادامه دارد.

هدف اما شاید یک تفاوت عمده با آرزو دارد. در واقع هدف نسبت به آرزو چیزی افزون دارد، که شاید بتوان آن را تلاش دانست. وقتی که برای رسیدن به آرزویی برنامه ریزی و تلاش صورت گیرد، آن آرزو به هدف تبدیل می شود. هنگامی که چنین شد، می شود منشأ حرکت و تکاپو و جهت دهی به زندگی. شاید اهداف انسان ها در زندگی، مهم ترین شاخص ارزشیابی آن ها باشد. البته که راه های برگزیده برای نیل به اهداف هم مهم هستند.

 

پی نوشت: این نوشته حاصل مفهوم تراشی من برای این دو واژه است، بدیهی است که افراد دیگر شاید مفاهیم دیگری را برای این دو واژه در نظر داشته باشند.

کمیت و کیفیت دوست داشتن

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

کمیت، میزان یا شدت دوست داشتن (عشق) بیش از آن که به معشوق و ویژگی های آن وابسته باشد، احتمالاً به استعداد، شرایط و ویژگی های دوستدار (عاشق) بستگی دارد، حتی شاید بتوان گفت مستقل از ویژگی های معشوق است.

اما از آنجا که عشق (دوست داشتن، محبت) حقیقی یک فرآیند شبیه ساز است، احتمالاً کیفیت آن تا حد زیادی تابع مختصات معشوق خواهد بود.

 

پی نوشـت: رجوع شود به «جاذبه و دافعه علی (ع)»، استاد شهید مرتضی مطهری.

کالیبراسیون ذهنی

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

ذهنم گاهی نیاز به کالیبراسیون* پیدا می کند. از بس که خودم و کارهای کوچکم را بیهوده بزرگ تر از آنچه هستم و هستند جلوه می دهد. بزرگ تر از هیچ.

 

*Calibration: در فارسی واژه ی «واسنجی» را به عنوان معادل این واژه برگزیده اند.

یک شوخی جدی با ادبیات فارسی

در لغت نامه ی «دهخدا» ذیل واژه ی «همسر» آمده است:

برابر. عدیل . نظیر. همانند

شریک زندگی . هر یک از زن و شوهر

هم سخن . رفیق راه

 

در فرهنگ «معین» نیز چنین آمده است:

هم قد و قامت. هم شأن، هم مرتبه. نظیر، قرین، کفو. زن یا شوهر نسبت به یکدیگر.

***

پس «همدل» چه می شود؟ چرا از ابتدا به جای «همسر» نگفتند «همدل»؟

اصلاً من اعتراض دارم. :)

دموکراسی مجانین

کسی می گفت تفاوت اساسی ما با کسانی که دیوانه و مجنون می خوانیمشان، این است که ما در اکثریت هستیم.*

 

*واقعاً یادم نیست چه کسی این را گفت.

آرام بخش ترین لالایی دنیا

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

کودک که بودم، بهترین لالایی برایم صدای قلب پدرم بود. پدرم خودش می خوابید، مرا در آغوش می گرفت و سرم را روی سینه اش می گذاشت و من به آرامی با گوش سپردن به صدای قلب او به خواب می رفتم. تا سن چهار یا پنج سالگی هم گاهی سرم را روی سینه اش می گذاشتم و از شنیدن آن صدای آشنا، مطمئن و دلگرم کننده آرامش می یافتم و می خوابیدم.

چه قدر دلم برای آن لالایی دلنشین قدیمی تنگ شده است.

قلبت تپنده باد به آرامش و شادی، پدرم! تکیه گاه روزهای زندگی من!

آدم ها یک دسته اند

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

یکی می گفت: «آدم ها دو دسته اند؛ اول آن هایی که ... و دوم آن ها که ....».

کس دیگری می گفت آدم: «آدم ها سه دسته اند؛ یکی آدم هایی که ... ».

دیگری در جایی نوشته بود: «آدم ها چهار دسته اند؛...».

.

.

.

خدایا من نمی دانم آدم ها چند دسته اند. اما دوست دارم که یک دسته باشند. خدایا کمک کن که همه آدم باشیم، همین!

حق به زور هم که شده با من است، اگرچه من با حق نیستم

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

گاهی همه کار می کنیم، به هر دری می زنیم، که فقط یک جمله را نگوییم. می خواهیم پشت کلی واژه و جمله ی قلنبه و سنگین خطایمان را پنهان کنیم و بگوییم که نه، آن طور که تو می گویی، آن طور که تو فکر می کنی نیست، این طور است که من می گویم.

تا اینجای کار بد است. اما بدتر این است که گاهی خودمان هم باورمان می شود که حق با ماست.

کاش گاهی شجاعتش را داشته باشیم که فقط یک جمله بگوییم: «حق با توست، من اشتباه کردم».

گاهی یادمان می رود که حقیقت ممکن است غیر از میل شخصی ما باشد. گاهی فراموش می کنیم که حق معیاری غیر از خواست و رفتار ما دارد. بعضی اوقات تمام سعیمان را می کنیم که جای تسلیم شدن در برابر حق، حق را در برابر خودمان و امیالمان تسلیم کنیم و به زور با خواست خودمان منطبقش کنیم.

این عبارات «حق با من است، حق با تو است، حق با او است و ...»، ما را به اشتباه می اندازد گویا و شاید به همین دلیل سعی می کنیم به هر قیمتی حق (و آن چه حق می پنداریم) را با خودمان همراه کنیم. شاید اصلاً بهتر باشد بگوییم «فلانی با حق است». این طور شاید یادمان نرود که معیار حق است، نه من و تو و او و ما و ...، و خیال نکنیم که «حق» ارث و میراث پدری یا ملک شخصیمان است.

بیمه

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

دکتر جان! درد دل با درد قلب فرق دارد. نسخه نپیچ. قرص زیرزبانی تجویز نکن. کمی حوصله کن، گوش کن.

بنده ی خدا بیمه است. خدا حق ویزیت را تمام و کمال می پردازد.

قاصدک ها

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

این روزها قاصدک های در حال پرواز زیادند. اگر قاصدکی راهش را کج کرد و پیش ما نیامد، دنبالش نکنیم، به زور نگیریمش. بگذاریم برسد به دست مستحقش. خبرهای خوب برای دل های خسته.

 

پی نوشت: خدایا یک قاصدک بزرگ برسان برای همه! اللّهم عجّل لولیّک الفرج!