«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
کودک که بودم، بهترین لالایی برایم صدای قلب پدرم بود. پدرم خودش می خوابید، مرا در آغوش می گرفت و سرم را روی سینه اش می گذاشت و من به آرامی با گوش سپردن به صدای قلب او به خواب می رفتم. تا سن چهار یا پنج سالگی هم گاهی سرم را روی سینه اش می گذاشتم و از شنیدن آن صدای آشنا، مطمئن و دلگرم کننده آرامش می یافتم و می خوابیدم.
چه قدر دلم برای آن لالایی دلنشین قدیمی تنگ شده است.
قلبت تپنده باد به آرامش و شادی، پدرم! تکیه گاه روزهای زندگی من!
نارنجی سادات