«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
«توده‌ی امّی، تاب و تحمل بحث‌های عریض و طویل تو را ندارد.
و اگر داشته باشد، مدت‌ها طول می‌کشد تا او به جایی برسد و از کلاس‌های شناخت مکاتب و جهان‌بینی و ایدئولوژی و تفسیر و نهج‌البلاغه همچون دایرة‌المعارفی بیرون بیاید.
پس به‌جای آن‌که به آن‌ها چیزهایی بدهیم، بهتر است از آنچه که خودشان دارند بهره‌برداری کنیم و از این منبعِ شناخت برای تفکر و برای آموزش کتاب و حکمت استفاده ببریم.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
«رسول از بینش تاریخی و طبقاتی و سیاسی شروع نمی‌کرد.
با فیلم و اسلاید و معرکه‌گیری شروع نمی‌کرد.
و با کلاس‌های جهان‌بینی و ایدئولوژی و شناخت مکاتب و تفسیر قرآن و نهج‌البلاغه شروع نمی‌کرد، که ما شروع کرده‌ایم و با بازی‌ها خودمان را مشغول کرده‌ایم و بی‌حاصل به وازدگی و خستگی رسیده‌ایم.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
«با این تلقی و بینش، موضع‌گیری تو در برابر حکومت‌ها و سیاست‌ها و رویدادها مشخص می‌شود. تو حکومتی را می‌خواهی همگام با نظام هستی، نه همراه با شرایط تولیدی، و قانونی می‌خواهی در این سطح، نه در سطح قراردادها، و حاکمی می‌خواهی در این قلمرو، نه در داخل مرزها ...
و از این حکومت، نه نان و آب و رفاه و عدالت و تکامل، که بیشتر از این‌ها را خواستاری و تنها به مبارزه با استثمار و استبداد و اِس‌اِس‌های دیگر قانع نیستی. اسلامی که حتی تا حد تکامل، آرمان داشته باشد، ارتجاع است. پس از تکامل، جهت‌گیری و جهت عالی‌تر یا جهت پست‌تر مطرح است و رشد و خسر مطرح است.»*
_________________________________________________________________________
* علی صفایی حائری، درسهایی از انقلاب/ دفتر اول: انتظار. انتشارات لیله‌القدر، 1390.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
«استثمار از لحظه‌ای شروع می‌شود که ما می‌خواهیم سهم بیشتری به خاطر استعداد بیشترمان بگیریم. ولی اگر استعداد بیشتر مسئولیت زیادتری بیاورد، نه افتخار، بهره‌کشی از میان خواهد رفت و آنچه می‌ماند همان مسخّر شدن انسان‌ها برای یکدیگر خواهد بود، که بنّا برای بقّال و این هر دو برای این همه، برای زارع و این‌ها برای کارگر تسخیر شده‌اند تا در مجموع جامعه را طرح‌ریزی کنند.
آنچه در انقلاب اسلامی مطرح می‌شود و هدف انقلابی و آرمان مبارزه‌هاست؛ چون بر اساس ترکیب خاص انسان و حرکت مستمر او قرار گرفته، ناچار باید جهت حرکت و رهبری استعدادهای تکامل‌یافته باشد.
اسلام به ما می‌آموزد، ای انسان توانا! تو تا امروز همیشه مظلوم بوده‌ای و تا امروز تو را به آخور بسته‌اند تا از تو سواری بگیرند. تو مگو که به من نان می‌دهند، فکر کن نیروی تو را برای چه کاری می‌برند و چند برابر نان از تو بهره برمی‌دارند. این حکومت‌ها تا به حال بیشتر از امنیت و رفاه برای تو نداشته‌اند.
اسلام می‌آموزد که ای انسان! تو با رنج و کدح و فشار در حرکت هستی و این حرکت، جهتی می‌خواهد نامحدود و این جهت، وجود دارد به همین دلیل که ضرورت دارد و هماهنگ با ترکیب خاص توست، ترکیبی که بیشتر از امنیت و رفاه را طلب می‌کند. انسان تو بزرگ‌تر از امروز و عظیم‌تر از دنیایی. دریا در وسعت دل تو یک قطره بیشتر نیست.»*
_________________________________________________________________________
* علی صفایی حائری، درسهایی از انقلاب/ دفتر اول: انتظار. انتشارات لیله‌القدر، 1390.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
در برنامه‌های آموزشی دروس و حتی کارهای پژوهشی دانشگاهی بخش زیادی از زمان و انرژی صرف یافتن روش‌های حل مسأله و بررسی آن‌ها می‌شود. اما متأسفانه پیش از آن به‌قدر کافی زمان صرف خود مسأله و شناخت آن نمی‌شود. یک ترم می‌گذرد و دانشجو سر جلسه‌ی امتحان حاضر می‌شود تا مشخص شود روش‌هایی را که برای حل مسأله به او ارائه شده است، چه‌قدر آموخته است (اگر آموخته باشد)؟ دانشجویی که نمی‌داند یک مسأله اصلاً چرا و چه‌طور مسأله شده است و اهمیت آن به چه دلیل است، باید مهارتش در حل مسأله را نشان دهد تا کیفیت آموخته‌های او در این درس سنجیده شود. اما واقعاً چند نفر از آن‌ها می‌توانند به این سؤال پاسخ دهند که چرا یا از چه جهت این موضوع، مسأله است؟
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
قرآن که می‌خوانی جا‌به‌جا هی می‌رسی به بنی‌اسرائیل. بنی‌اسرائیل چنین کردند و چنان کردند. موسی (ع) به بنی‌اسرائیل گفت چنین کنید، بهانه آوردند و نکردند. به آن‌ها گفت این کار را نکنید، بهانه آوردند و چنان کردند. «مائده از آسمان درمی‌رسید»*، «گفتند: کو سیر و عدس»*. موسی (ع) به کوه طور رفت و چهل شب که گذشت رفتند پی سامری و گوساله‌اش. اصلاً بخش قابل‌توجهی از ماجراهای روایت‌شده در قرآن به‌نوعی مربوط به بنی‌اسرائیل است. چرا؟ نمی‌دانم. اما یک نکته‌ی شاید ساده اما برای من جالب، این است که بنی‌اسرائیل و ماجراهایش خیلی شبیه ماجراهای زندگی فردی بسیاری از انسان‌ها است. سبب سرافکندگی است اما، حتی خیلی شبیه ماجراهای زندگی من.
فقط خدا می‌داند چند بار عهد بستیم که خدایا اگر چنین شود، دیگر دانسته پایم کج نمی‌گذارم. متوسل شدیم که اگر چنان شود، دیگر عمل به آن تکلیف روشن را کنار نمی‌گذارم. اما شد و گذاشتیم و شد و گذاشتیم و دنبال گوساله‌ها و کمتر از گوساله‌ها رفتیم و به آن‌ها راضی شدیم و دل بستیم.
اما خدایا باز هم روا مدار که چنین بمانم، در بند گوساله‌ها و کمتر از گوساله‌ها. روا مدار بنی‌اسرائیلی ماندنم را.
_________________________________________________________________________
* مثنوی معنوی، دفتر اول
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
اگرچه مدارک و شواهد متعدد نشان می‌دهد در ماجرای ده‌ونک عملکرد دانشگاه بر اساس قانون هم اشکالات جدی داشته است و دارد، اما اصلاً فرض کنیم مدارک و مستندات قانونی یکپارچه و بی‌گفت‌وگو حاکی از مالکیت ازلی و ابدی دانشگاه بر کل زمین‌های ده‌ونک هستند. رئیس دانشگاه در جمهوری اسلامی ایران نباید قدم رنجه کند و برود یک‌بار از نزدیک زندگی این مردم را ببیند و پای حرف و درددلشان بنشیند. این دانشگاه قرار است با خراب کردن خانه‌ی این مردم کدام مملکت را آباد کند، به کدام ملت می‌خواهد خدمت کند؟ حتماً باید کار را به «خودتون دیگه می‌دونید و مملکتون» برسانیم، به‌جایی که دیگر مملکتمان بشود مملکتتان؟ این «م» اگر «ت» بشود، اگر صدای مردم مستضعف به‌جایی نرسد، آن‌وقت «دنیا این‌طور نمی‌مونه، گرده. نوبت ما هم می‌شه».
____________________________________________________________
پی‌نوشت:
دوم) پیرمرد طبسی
سوم) کارگران هفت‌تپه
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
_____________________________________________________
* صدای استاد علی صفایی حائری
(برگرفته از «کانال رسمی استاد علی صفایی حائری» در تلگرام)
@einsad
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
_____________________________________________________
* صدای استاد علی صفایی حائری
(برگرفته از «کانال رسمی استاد علی صفایی حائری» در تلگرام)
@einsad
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
_____________________________________________________
* صدای استاد علی صفایی حائری
(برگرفته از «کانال رسمی استاد علی صفایی حائری» در تلگرام)
@einsad
