«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
دکتر جان! درد دل با درد قلب فرق دارد. نسخه نپیچ. قرص زیرزبانی تجویز نکن. کمی حوصله کن، گوش کن.
بنده ی خدا بیمه است. خدا حق ویزیت را تمام و کمال می پردازد.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
این روزها قاصدک های در حال پرواز زیادند. اگر قاصدکی راهش را کج کرد و پیش ما نیامد، دنبالش نکنیم، به زور نگیریمش. بگذاریم برسد به دست مستحقش. خبرهای خوب برای دل های خسته.
پی نوشت: خدایا یک قاصدک بزرگ برسان برای همه! اللّهم عجّل لولیّک الفرج!
۳۰
خرداد
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گاهی خسته می شوم، آه می کشم، صدایت می کنم. می گویند «آه» از نام های تو است.
۲۵
خرداد
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
دیگر نمی گویم «این قدر از بالا به دیگران نگاه نکن».
امّا می گویم «حداقل گاهی هم از بالا به خودت نگاه کن». گاهی از خودت بیرون بیا.
دیگر نمی گویم «این قدر از بالا نگاه نکن».
امّا می گویم «گاهی هم به بالا نگاه کن». آنجا کسی هست که ... .
۲۵
خرداد
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
ما همه خوبیم، مگر این که منفعت طور دیگری اقتضا کند.
۲۵
خرداد
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
آدم هایی مثل من، خیلی که قد اخلاص و ایمانشان بلند شود، عمل می کنند به امید ریای قیامت، که آن روز بیایند و به رخ این و آن بکشند کارهای حقیرشان را، که بگویند ببین که من چنین کردم و چنان، و تو نمی دانستی. ببین بزرگواریم را، ببین مقام شامخم را. ببین فالوده خوردنم را با خدا!
... و زهی خیال باطل و خام!
آدم هایی مثل تو اما، حکایتشان چیز دیگری است که نیست در هیچ کتاب داستان و تاریخی. تو مثل من قند در دلت آب نمی شد که در زندگیت در این دنیا، یا پس از مرگت نامت بیفتد بر سر زبان خاص و عام و بزرگ بنویسندش بر فلان سردر و موزه و مدرسه و دانشگاه و کتاب های تاریخ را از آن پر کنند، اگرچه گاهی نوشتند و کردند، اما تو را با کرده ی آن ها چه کار، که تو مأمور بودی به تکلیف، نه مأمور به نتیجه.
آدم هایی مثل من، خیلی که اوج بگیرند، می شوند آدم های خوشنام، اما آدم هایی مثل تو می شوند شهید گمنام، یا نامی. شهیدی از اصابت گلوله، یا ترکش یا سرنیزه، یا شهید شیمیایی. شاید هم اصلاً مردم به تو نگویند شهید، ممکن است شهیدی باشی از سکته ی قلبی یا تصادف رانندگی.
... و اصلاً چه اهمیتی دارد که مردم چه می گویند و چه فکر می کنند. کسی که هر لحظه با یاد خدا نفس می کشد و در راه او گام بر می دارد، هر طور بمیرد، شهید است و زنده. تو را باکی نیست که نامت بر تارک تاریخ دست نوشته ی مردمان ندرخشد، تو را باکی نیست حتی از این که مزارت بی نام باشد و بی نشان که تو در قهقه ی مستانه ی خویش، نزد پروردگارت روزی می خوری.
بدبخت تاریخ با آن تارکش، اگر نام تو و دیگرانی چون تو بر آن نمی درخشد و به جایش گاهی ستاره های کاغذی را به زور می چسبانند بر آن.
اگر تو آدمی و دیگرانی چون تو، من چه هستم و دیگرانی چون من؟
۱۶
خرداد
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
اشک که به چشمانم می نشیند، امیدوار می شوم.
هنوز آدمم.
۱۴
خرداد
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
لذت (یا هر چیز دیگر) حرام آدم را خرفت می کند. دور و برت را می بینی، حرف ها را می شنوی، نوشته ها را می خوانی و به گمانت حتی می فهمی، اما فقط به گمانت. می فهمی به اندازه ی رفع تکلیف مغز و می مانی در سطح و بدتر این که خودت نمی دانی که گیر کرده ای در سطح، مثل ... در گل.
مفاهیم از مغزت راه به قلبت یا جانت یا هر چیز دیگری که هست، نمی برند.در جانت نمی نشینند و آن را نمی پرورند. راه تنگ شده است یا شاید بن یست.
پی نوشت: از خواندن غزل حافظ هم دیگر، شوری در دلت برپا نمی شود و شعله ی شوقی زبانه نمی کشد.
۱۳
خرداد
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
با توام ماهیگیر، دیده از من برگیر
تور بردار از این چاله‌ی مانداب و برو
برو تا دور، برو تا دریا
وقتی می گویم نمی شود، منظورم این نیست که هرگز نخواهد شد. منظورم این است که زود و سریع نمی شود. اصلاً شاید عمر من قد ندهد. پس چه فایده، وقتی که من نیستم که ژست بگیرم و افتخار کنم که من چنین کردم ، البته با چاشنی تواضع. چه فایده وقتی اسم من را بلند و یکصدا فریاد نمی زنند. بی خیال آرمان ها و اهداف بلند .... اینا تعارفه.
بریم یه جا که راحت زندگی کنیم، قدر ما رو بدونن.
پی نوشت: تأملی در شدت و خلوص آرمان گرایی آدم هایی شبیه من.
۰۸
خرداد