«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
سر تکان دادن و اظهار تأسف مداوم نسبت به ناتوانی ها و اشتباهات این و آن، ما را از وضعیت و اشتباهات خودمان غافل می کند.
گاهی به سر و گردنمان استراحتی بدهیم و به خودمان نگاهی بیندازیم، هم از دور و هم از نزدیک، هم از بیرون و هم از درون.
*نظامی
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
خدایا تو مهربان و بخشاینده ای و همیشه امتحانی هست و راهی برای بازگشت. خاطرات گناهان و یاد تجدیدی ها هم اگرچه تلخند، اما بودنشان خالی از فایده نیست. حداقل شاید یادمان نرود که پای ما هم مثل اکثر بندگانت ممکن است در لحظه ای و در جایی بلغزد. شاید سختی یادآوریشان باعث بشود کمی بیش تر تلاش کنیم برای جبران، برای بازگشت.
پی نوشت: این نوشته با تذکر دو نفر از خوانندگان گرامی وبلاگ، به نگارش در آمد.
از تذکرات و نظرات تمام دوستان همراه، سپاسگزارم.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
معلمی داشتیم که می گفت: «ماشین که تصادف می کنه، می شه بردش تعمیرگاه، صافکاری، نقاشی. حتی ممکنه بدون رنگ در بیارن، خیلی تمیز و صاف و صوف. طوری که اکثر مردم نفهمن. اما اهلش می فهمن، ماشینم دیگه اون ماشین اول نیس، خودت می دونی، حسرتشم می خوری.
توبه خیلی خیلی خوبه، همیشه هم راهش بازه. خدا هم بنده های توبه کننده رو خیلی دوست داره. ولی تمام سعیتو بکن که تصادف نکنی. می دونی چی می گم؟»
(نقل به مضمون با تلخیص)
پی نوشت: خداوند تمام بندگانش را دوست دارد و راه سیر به سوی او برای همه باز است، اما در این راه بنده های غیرتصادفی و بنده های تصادفی صافکاری شده، شتاب بیش تری دارند.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
صاحب سیرک، پینوکیو و بچه های دیگر را با وعده ی زندگی راحت و خوشگذرانی بی حد در سرزمین بازی و شادی (یا آرزوها) خر کرد.
هنوز هم می کنند، همیشه، اگر حواسم جمع نباشد. (خودت اگر نخواهی، نمی شوی، نه خر، نه آدم.)
پینوکیو هم مثل خیلی از ما، آرزوی آدم شدن داشت، اما غفلت و راحت طلبی خرش کرد. البته راه باز است و می شود برگشت، آنچنان که او بازگشت. اما اول باید یک بار دیگر فاصله ی خر شدن تا آدمک شدن (شبه آدم شدن) را طی کنی و بعد تازه از آنجا حرکت کنی برای آدم شدن.
پی نوشت: خدایا، یاری از تو، مثل همیشه!
