«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
در حکمت 237 نهج‌البلاغه این سخن از امیرالمؤمنین (ع) نقل شده است: «إنّ قَوما عَبَدوا اللّهَ رَغبَةً فتِلکَ عِبادَةُ التُّجّارِ، و إنّ قَوماً عَبَدوا اللّهَ رهبَةً فَتِلکَ عِبادَةُ العَبیدِ، وَ إنّ قَوما عَبَدوا اللّهَ شُکراً فتِلکَ عِبادَةُ الأحرار». در دعای کمیل هم از زبان ایشان بیان می‌شود: « فَهَبْنِى یَا إِلهِى وَ سَیِّدِى وَ مَوْلاىَ وَ رَبِّى، صَبَرْتُ عَلَى عَذابِکَ، فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَلَى فِراقِکَ». باز در منجات شعبانیه آمده است: «إِنْ أَدْخَلْتَنِی النَّارَ أَعْلَمْتُ أَهْلَهَا أَنِّی أُحِبُّکَ». البته در این دعاها و مناجات‌ها، امام (ع) پیش‌تر و بسیار بیشتر به ذکر حسن و احسان بی‌پایان و بی‌نظیر یار پرداخته‌اند.
سعدی جایی در بوستان می‌گوید:
خلاف طریقت بود کاولیا
تمنا کنند از خدا جز خدا
گر از دوست چشمت بر احسان اوست
تو در بند خویشی، نه در بند دوست
اما برای کسی در جایگاه من فعلاً مناسب‌تر همان است که ماجرا را از سوی دیگر ببینم:
- «الحمدلله الّذی تحبّب الیّ و هو غنیٌّ عنّی»1
- «خَیْرُکَ إِلَیْنَا نَازِلٌ، وَ شَرُّنَا إِلَیْکَ صَاعِدٌ»1
- « تَتَحَبَّبُ إِلَیَّ فَأَتَبَغَّضُ إِلَیْکَ وَ تَتَوَدَّدُ إِلَیَّ فَلاَ أَقْبَلُ مِنْکَ کَأَنَّ لِیَ التَّطَوُّلَ عَلَیْکَ»2
فقط تویی که چنین دوستی می‌کنی، دریاب که به هر ذره‌ای از حسن و احسان بی‌پایانت سخت محتاجیم.
___________________________________
1- دعای ابوحمزه ثمالی
2- دعای افتتاح
