«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
خوشا به حال آنان که حرمت نامشان را نگاه می دارند، مثل «عبّاس دوران»، که به جان، دینش را و امامش را یاری کرد. خوشا به حال او که نشان داد، دوران عبّاس هرگز به پایان نمی رسد. عبّاس برای همیشه ایستاده است، در راه حق، کنار حسین (ع)، رو در روی باطل.
آهای با توام بنده ی ساکت خدا!
گوش نه سکوت را می شنود، نه زبانش را می فهمد. گفت و گو به زبان سکوت حداقل دو جفت چشم می خواهد. تازه به شرط آن که یکی خوب بگوید و دیگری خوب زبان اولی را بفهمد.
خوش انصاف! خدا زبان را داده برای سخن گفتن و گوش را برای شنیدن.
چه بگویم؟ شاید روی شنونده ات زیادی حساب کرده ای؟
ببخش اگر ... .
راستی، این را که نمی خوانی.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
بادکنک یا به مرور بادش خالی می شود، یا در اوج پربادی می ترکد. آنچه می ماند واقعیت بادکنک است. هیچ!
حواسم باشد پرباد نشوم، هوا برم ندارد.
...
- یه چیزی.
- چی؟
- راستش می خواستم بگم که ...!
- چی می خواستی بگی؟ بگو.
- نه، هیچی، اصلاً ولش کن.
- باشه. اگه نمی خوای بگی، خب نگو.
...
..
.
(نیم ساعت بعد)
- خب لعنتی حداقل یه خرده اصرار کن که بگم، اگه نگم می ترکم. نمی فهمی؟ نه، واقعاً حالیت نیست؟
- :) ، خب بگو!
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود
گاهی میان من و خودم جنگ می‌شود
از فرط ناشناسی تصویر آینه
هر روز و شب مدام سرم منگ می‌شود
گه بی‌حیا چو شیشه چه خس می‌شود دلم
گاهی به باوقاری یک سنگ می‌شود
گاهی چنان آب، زلال و روان و پاک
گاهی بزک نموده به صد رنگ می‌شود
گاهی خموش و ساکت و آرام و بی‌صدا
گه پرده‌درتر از دف و چنگ می‌شود
وقتی که خالی است دل من ز مهر یار
بی‌شک بدان که پای قلم لنگ می‌شود
چون شد فسرده، شب‌زده، غمگین و خسته دل
می‌دانم این غزل مرا ننگ می‌شود
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
پس چون به زیارت نور می روی، دستان و دلت را از مزخرفات* دنیا خالی کن، تا به کرم و لطف سلطان دست پر باز گردی.
*مزخرف: آراسته شده با چیزهای فریبنده؛ زر اندود؛ آنچه ظاهرش را به زر آراسته باشند، اما اصل آن بی ارزش باشد.
پی نوشت: السّلام علیک یا علی بن موسی الرّضا (ع)
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
دیری است که این دل ز غمت بیمار است
هر شب که رسد تا به سحر بیدار است
از سوز و گداز هر شب و هر شب دل
تن خسته و رنگ روی زرد و زار است
اشکم شود از چشم به هر لحظه روان
بغضی به گلو حلقه‌زده چون مار است
این قامت افراشته‌ی همچون سرو
از عشق چو بید، مجنون‌وار است
شیرین‌تر از این درد به جان نتوان داشت
از تیر غم تو چون دلم افگار است
گفتند ز کار دل شود عقل تباه
عقل است که بر دوش دلم چون بار است
در دایره‌ای مدام می‌گردد دل
یاد رخ تو چو نقطه‌ی پرگار است
گویند که همره نشوند عادت و عشق
جز عادت ما که عاشقیّ یار است
حاصل نشود اگر وصالت ای دوست
هر لحظه و هر روز و شب من تار است
این آتش عشقی که بدان افتادم
گویی که بهشت است ولی از نار است
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
می گویند عاشقی کار دل است. دردش اما برای سر است که بیچاره هیچ سر در نمی آورد از کار این دل.
عاقلان نقطه ی پرگار وجودند ولی / عشق داند که در این دایره سرگردانند*
*حافظ
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود
گاهی میان من و خودم جنگ می‌شود
از فرط ناشناسی تصویر آینه
هر روز و شب مدام سرم منگ می‌شود
...
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
اشک که روی گونه هایم روان می شود، گرمای مهر خدا را بیش تر احساس می کنم و نزدیک ترم به او انگار.
