خود مستکبرم

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

حس می‌کنم ضعیف‌تر و ضعیف‌تر شده‌ام. نه در تنم، در روحم. پیش‌تر توان «نه» گفتنم بیش‌تر بود. به دیگران نه، به خودم. به خصوص به آن خودم یا آن قسمت از خودم که دوستش ندارم. هر چه هم من توان «نه» گفتنم کم‌تر می‌شود، او اما برعکس بی‌پرواتر می‌شود و به خواست من بی‌اعتناتر. اخلاق مستکبرین را دارد. فقط باید جلویش ایستاد سفت و سخت.

پس کی؟

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

تأخیر، تأخیر و تأخیر، اونم تو کاری که مطمئنی درسته و باید انجام بدی، یا تو ترک کاری که می دونی درست نیست و باید ازش دست بکشی.

بالاخره یه وقتی باید خیلی جدی، تو چشمای خودت، یا مهم‌تر از اون به دل خودت خیره بشی و بپرسی: «اگه الان نه، پس کی؟»

فرصت کوتاهه. از دست نره!

هوس

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

امروز دم سحر، صدای اذان که بلند شد، دلم عجیب هوای رمضان کرد. رمضان فرصت زندگی خالص است، اگر قدر بدانم.