به‌رنگ دعا

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

اگر دعا کردن، یعنی خواستن، پس حتماً باید برای رسیدن به آن‌چه به دعا می‌خواهیم و می‌خوانیم حرکت کنیم. نمی‌شود چیزی را خواست، اما به‌سوی آن حرکت نکرد و برای رسیدن به آن کاری نکرد. خواستن، با تلاش و حرکت همراه است. خواستن بیش از یک تمایل ساده است. پس درستش آن است که عامل باشم به آن‌چه را در دعا می‌خواهم. دعاگو و خواهان صادق، کوشا و در حرکت است، به‌قدر وسع و طبق اصول و موازین. و مگر غیر از این است که هر چه خودم بتوانم انجام دهم، جز در طول اراده‌ی الهی نیست. خنده‌دار نیست که بگویم: «دعا کردن فایده ندارد (نداشت)، باید کاری کرد (مجبور شدم خودم دست‌به کار شوم)»؟ اگر همراه با دعا کردن، هیچ گامی در آن جهت برنداشته‌ام، احتمالاً‌در خواسته و خواستنم چندان جدی و صادق نبوده‌ام، مگر آن‌که واقعاً هیچ وسعی نداشته‌ام.

شرح دعای ابوحمزه ثمالی

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

به‌لطف دوستان و به‌لطف و یاری خدا، هشت فایل شرح دعای ابوحمزه ثمالی برای دریافت بارگذاری شد. من قبلاً برای انتشار فایل‌های صوتی از انتشارات لیله‌القدر کسب اجازه کرده‌ام. پیش‌تر در مطالبی با برچسب «بشنو از نی» برش‌های کوتاهی از کتاب «بشنو از نی» استاد صفایی حائری که شرحی بر دعای ابوحمزه است آورده‌ام. آن مطالب از طریق پیوند زیر در دسترس هستند. ان شاء الله این مجموعه برای دوستان مفید باشد و اگر شد برای من هم دعایی کنند (نه به‌خاطر این‌کار، که هیچ نیست).

مطالب مربوط به کتاب «بشنو از نی»

فایل‌های شرح دعای ابوحمزه ثمالی توسط استاد صفایی حائری

دریافت بخش اول

دریافت بخش دوم

دریافت بخش سوم

دریافت بخش چهارم

دریافت بخش پنجم

دریافت بخش ششم

دریافت بخش هفتم

دریافت بخش هشتم

__________________________________________________________

پی‌نوشت: خدایا! تو دست ما را بگیر.

 

 

خسته‌ی راه ... رسته از حالت‌ها

 

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

«اکنون تو پس از آن توبه که خودت داشتی و طلب این توبه از او، با او حرف‌هایی را در میان می‌گذاری که: خدایا! من هر گاه با خودم گفتم که آماده شدم و برای نماز به‌پا ایستادم و به نجوای تو رسیدم، هر گاه که این را با خودم گفتم و هر گاه که این آمادگی را پیش‌بینی کردم، بر‌عکس تو مرا با چُرت و خواب همراه کردی و شور نجوا را از من گرفتی.

دنیا را چه حساب کرده‌ام؟

 

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

«لا تُضادُّ فی حُکمِکَ؛ تو در حکم و قضاوت مخالفی نخواهی داشت.

وَ لا یَعتَرِضُ عَلَیکَ؛ و بر تو اعتراضی در این مدیریت و تدبیر نخواهد بود. کسی بر تو اعتراض ندارد. آخر اعتراض باید با آگاهی و احاطه همراه باشد و شریک تو باید از تو مدد نگرفته باشد و وکیل مدافع از کسانی که تو آن‌ها را آفریدی، باید مهربانی را از تو نگرفته باشد. و محاکمه‌چی تو، باید شناخت و آگاهیش را از تو دریافت نکرده باشد.

بِذِکرِک

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

منظره‌ی زیبایی را می‌بینم، خیلی زیبا. عکس می‌گیرم که دیگران را هم در لذت تماشای این زیبایی و بیش از آن شریک کنم. یا نکند عکس می‌گیرم که همه بدانند من آنجا بودم، کنار آن منظره‌ی زیبا. به‌جای غرق شدن در زیبایی و لذت آن و حتی عبور از آن به بالاتر، غرق عکس گرفتن می‌شوم و غرق زحمت خود را بر چشم‌ها نشاندن. همه‌جا بودن من مهم می‌شود. «من» مهم و مهم‌تر می‌شود، پس هی سلفی‌ها بیشتر و بیشتر می‌شود.

با دل بازیگر نمی‌شود

 

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

قبلاً در نوشته‌ای سؤالی درباره‌ی تناسب ادعیه یا آداب زیارتی با وضعیت افراد پرسیدم و در نوشته‌ی دیگری سؤالی که درباره‌ی تأکید بر خواندن دعای جوشن کبیر در شب قدر برای عموم برایم پیش آمده بود مطرح کردم. از این پرسیدم که برای بهره گرفتن از یک دعا یا عمل عبادی رسیدن به سطح آن چه‌قدر لازم است؟ دوستان بزرگوار هم لطف کردند و پاسخ‌های خوبی دادند. چند روز پیش، کتاب «بشنو از نی» از استاد علی صفایی حائری را یافتم که محتوای آن مروری است بر دعای ابوحمزه‌ ثمالی.

در جریان مطالعه‌ی این کتاب، نکات زیر را در ارتباط با آن سؤال یافتم: