«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
این عبارت «به امید روزی که ...»، اگرچه در ظاهر امیدوارانه است، اما نمی‌دانم چرا اخیراً هر وقت به گوشم می‌رسد، از آن بی‌حرکتی و برجاماندگی و ناامیدی را احساس می‌کنم.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
نوشتن هم «چرا» و «برای ...» می‌خواهد، مثل هر کار دیگری. حالا چه خودمان حواسمان باشد و چه نباشد. آدم‌های خیلی حسابی نفس کشیدنشان هم «برای ...» دارد.
خدا کند «برای ...»های خوبی داشته باشیم.
۲۲
تیر
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
امروز دم سحر، صدای اذان که بلند شد، دلم عجیب هوای رمضان کرد. رمضان فرصت زندگی خالص است، اگر قدر بدانم.
۰۷
اسفند
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
دیدن و شنیدن و خواندن کافی نیست. تشنگی می خواهد و شاید چیز دیگری. شاید هم تشنگی خودش نشانه ی بودن آن چیز دیگر باشد.
تشنگی باید.
الهی! چشم و گوش و دلی تشنه ی نور!
۲۲
بهمن
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گاهی آدم عجیب دلش لک می زند برای ساعتی که تنهایی بنشیند و با خودش خلوت کند. البته حالا نه این که حتماً بنشیند، منظورم فراغتی است که بشود در آن درددلی کرد، حرفی زد و یا حتی احتمالاً یک بحث جدی کرد و مسئله ای را حل کرد. بعد اگر بشود در تنهایی ات کمی چشم های غبار گرفته ات را بشویی و ببینی که ...، دیگر نور علی نور است.
گاهی تنهایی هست، اما به اجبار یا به اختیار با مزخرفاتی پر می شود که ... .
دلم یک تنهایی خالص می خواهد. یک تنهایی که بعدش ... .
۱۳
بهمن
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
آقای به ما نزدیک و ما از تو دور! دست من و دلم که خالی است، اما کسانی هستند که هزار بغض فرو خورده در گلویشان پس انداز کرده اند تا آن روز که بیایی با رمز نام تو دلشان را بگشایند و از دیدگانشان کرور کرور گوهر اشک به پایت بریزند.
پی نوشت: ... و در آفرینش اشک از بغض، نشانه هایی است از قدرت پروردگارت که جهان را از هیچ آفرید.
۰۱
بهمن
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
خدایا تو مهربان و بخشاینده ای و همیشه امتحانی هست و راهی برای بازگشت. خاطرات گناهان و یاد تجدیدی ها هم اگرچه تلخند، اما بودنشان خالی از فایده نیست. حداقل شاید یادمان نرود که پای ما هم مثل اکثر بندگانت ممکن است در لحظه ای و در جایی بلغزد. شاید سختی یادآوریشان باعث بشود کمی بیش تر تلاش کنیم برای جبران، برای بازگشت.
پی نوشت: این نوشته با تذکر دو نفر از خوانندگان گرامی وبلاگ، به نگارش در آمد.
از تذکرات و نظرات تمام دوستان همراه، سپاسگزارم.
۱۲
دی
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گاهی نگرانی ما از این که دیگران فکر کنند ما آدم بدی هستیم بیش تر است، تا نگرانیمان از این که نکند واقعاً آدم بدی باشیم. در این مواقع احتمال نزدیک شدنمان به حالت اخیر بیش تر است. بیش تر نگران منی هستیم که مردم می شناسند و کم تر نگران منی که هستیم و خدا می داند.
«خدایا بر محمّد و آل او درود فرست، و درجه ی مرا در میان مردم بالا مبر، مگر آن که نزد خودم مرا به همان میزان پایین آوری، و برای من در ظاهر عزّتی قرار مده، جز آن که نزد خودم در باطن به همان اندازه برایم خواری پیش آوری»*
* از دعای «مکارم الاخلاق»
۱۷
آذر
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
مرا که قدر پاهایم را نمی دانم، با آرزوی بال چه کار؟
پریدن آداب دارد.
۲۵
آبان
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
فاصله ی میان آنچه هستیم و آنچه باید باشیم، آنچه کردیم و آنچه باید می کردیم را حسرت پر می کند، اگر عاقل باشیم عبرت، اگر عامل باشیم برنامه ریزی و تلاش.
خدایا کمک کن در راه تعقل و تدبر، نیرو ده برای تلاش و عمل! خدایا جاهای خالی را خودت پرکن به بهترین شکل.
۱۶
آبان