ریای مضاعف

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

در وبلاگ قبلی، مطلب زیر را نوشته بودم که نمی‌دانم چه بر سرش آمده است، خودم از اینجا حذفش کردم، یا در جریان اثاث‌کشی جایی گم شده است.

***

خدایا آن‌گاه که به نام تو برای کاری قیام می‌کنم، ریا چه نزدیک است و آن‌گاه که عملی را برای پرهیز از ریا فرو‌می‌گذارم، چه نزدیک‌تر. آن‌کس که در دلش امید به نگاه مردم دارد، نه از قیامش طرفی می‌بندد، نه از قعودش خیری می‌بیند. پایبند ریای مضاعف است.

به تو پناه می‌آورم.

 

پی نوشت: بدا به حال ریاکاران، حتی آنان که دلبسته‌ی نگاه مردم در رستاخیزند.

***

مطلبی که در ادامه می‌آید، از کتاب «صراط»، تألیف استاد علی صفایی حائری نقل می‌شود:

«و این شیطان‌ها هستند که از راه‌های گوناگون شروع می‌کنند، حتی از راه عبادت تو را بیکار می‌کنند. می‌گویند: نماز نخوان، مردم خیال می‌کنند که تو ریا کرده‌ای و تو بی‌خیال برای این که ریا نکنی، نمازت را نمی‌خوانی و یا نماز شب را کنار می‌گذاری. غافل از آن که تو به‌خاطر مردم نماز نخوانده‌ای و گرفتار این ریای منحوس‌تر شده‌ای.

آخر با گفتن مردم و خیال آن‌ها تو ریاکار نمی‌شوی.

ریا هنگامی است که آن‌ها محرک تو باشند و در تو اثر بگذارند.» (صراط، صص 20-19)