«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
اگر دعا کردن، یعنی خواستن، پس حتماً باید برای رسیدن به آن‌چه به دعا می‌خواهیم و می‌خوانیم حرکت کنیم. نمی‌شود چیزی را خواست، اما به‌سوی آن حرکت نکرد و برای رسیدن به آن کاری نکرد. خواستن، با تلاش و حرکت همراه است. خواستن بیش از یک تمایل ساده است. پس درستش آن است که عامل باشم به آن‌چه را در دعا می‌خواهم. دعاگو و خواهان صادق، کوشا و در حرکت است، به‌قدر وسع و طبق اصول و موازین. و مگر غیر از این است که هر چه خودم بتوانم انجام دهم، جز در طول اراده‌ی الهی نیست. خنده‌دار نیست که بگویم: «دعا کردن فایده ندارد (نداشت)، باید کاری کرد (مجبور شدم خودم دست‌به کار شوم)»؟ اگر همراه با دعا کردن، هیچ گامی در آن جهت برنداشته‌ام، احتمالاً‌در خواسته و خواستنم چندان جدی و صادق نبوده‌ام، مگر آن‌که واقعاً هیچ وسعی نداشته‌ام.
استاد علی صفایی حائری در کتاب «بشنو از نی: مروری بر دعای ابوحمزة ثمالی1»چنین می‌گوید:
«کسی که خواسته‌اش و نیازش را احساس کرده و با احساس و با تمام وجودش دعا می‌کند، نمی‌تواند امکانات خود را راکد گذاشته باشد.
من که احساس می‌کنم باید به خانه بیایم و کلید هم دارم، پشت در نمی‌نشینم که دعا کنم. باید از تمام امکانات خودم استفاده کنم و آن‌دم که کلید شکست و هیچ راهی برایم نبود و یا زمان و فرصتی نداشتم، در این هنگام عجز، به دعا رو بیاورم و حتی در عجزم و در یأسم ناامید نشوم.
آن‌ها که از امکانات خود بهره نمی‌گیرند و با دست و پای خود راه نمی‌روند، هنوز نیاز خود را باور نکرده‌اند و احساسی ندارند.
و این است که در روایات هست: آن‌ها که از امکانات خود بهره‌برداری نکرده‌اند، دعایشان مستجاب نیست؛ چون این‌ها در واقع خواسته‌ای ندارند تا برآورده شود.»
البته در جای دیگری از همین کتاب آمده است:
«آن‌ها که از تجربه‌ها و عبرت‌ها برخوردارند، آن‌ها که عقم و عجز و نازایی وسیله‌ها را دیده‌اند، دیگر حتی همراه تمام وسیله‌ها نمی‌گویند که رسیدیم و بدون وسیله نمی‌گویند که ماندیم. و این است که با تمام وسیله‌ها و امکانات، التهاب و اضطرابشان هست و این است که دعا وسیله‌ای حتی در هنگام وجود وسیله‌هاست و امیدی حتی همراه امیدها.»
حالا فکرش را بکن که من همین یک دعا را که بارها به‌زبان خواندم، حقیقتاً به‌دل خواهان باشم و در مسیر عمل به آن کوشا:
« اللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَى أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ، اللَّهُمَّ أَغْنِ کُلَّ فَقِیرٍ اللَّهُمَّ أَشْبِعْ کُلَّ جَائِعٍ، اللَّهُمَّ اکْسُ کُلَّ عُرْیَانٍ، اللَّهُمَّ اقْضِ دَیْنَ کُلِّ مَدِینٍ، اللَّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْرُوبٍ اللَّهُمَّ رُدَّ کُلَّ غَرِیبٍ اللَّهُمَّ فُکَّ کُلَّ أَسِیرٍ، اللَّهُمَّ أَصْلِحْ کُلَّ فَاسِدٍ مِنْ أُمُورِ الْمُسْلِمِینَ ...»
زندگی چه رنگی می‌گیرد!
برشی از سخنرانی استاد فاطمی‌نیا درباره‌ی رنگ گرفتن از دعا
_________________________________________________________________________
1. علی صفایی حائری، بشنو از نی: مروری بر دعای ابوحمزة ثمالی. انتشارات لیله‌القدر، 1384.
__________________________________________________________________________
پی‌نوشت:
اول) حتماً در این روزها دعاگوی همه‌ی بیماران هستید. خدا خیرتان دهد! شاید مطلع باشید که استاد سید عبدالله فاطمی‌نیا هم در بستر بیماری هستند ...
دوم) در کتاب «بشنو از نی»، سه گونه دعا به‌شرح زیر برشمرده شده است:
- «وسیله‌ای هنگام شکستن وسیله‌ها و کلیدی پس از به‌کار گرفتن و از کار افتادن کلیدهای دیگر؛
- وسیله‌ای همراه وسیله‌ها؛
- در یک مرحله، دیگر دعا وسیله نیست، مقدمه نیست که تو را به چیزی برساند، بل خودش هدف است، خودش عمل است، خودش مقصد است.»
مطالب مربوط به این کتاب با برچسب «بشنو از نی» در دسترس هستند.
بلاگردان جان و تن دعای مستمندان است،
که بیند خیر از آن خرمن که ننگ از خوشه چین دارد.
درود بر شما و بر استاد صفایی حائری.
برای سلامتی استاد فاطمی نیا هم دعا میکنیم.