«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گاهی فکر می‌کنم به به تأثیر دیدن و ندیدن مردم، به فاصله‌ی میان من در خلوت و من در ....
شاید باید دقیق‌تر نگاه کرد جاهایی از زندگی را که چشمان مردم همراهمان نبود. هوای زندگیمان اگر مسموم است، شاید در پشت و پستوها چیزهایی مخفی است. از دیگران پنهان است، اما خودمان که می‌دانیم چیزی هست.
(توضیح تصویر: ریل قطار بین‌شهری؛ احتمالاً جایی که نقطه‌ی کور دوربین‌های پایش سکوی انتظار مسافران است. اگر می‌خواهید دقیق‌تر نگاه کنید، تصویر را در اندازه‌ی بزرگ ببینید.)
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
این تصاویر مربوط به کتابخانه یکی از بهترین مدارس متوسطه یکی از شهرهای بزرگ کشور است که احتمالاً با انگیزه‌ی نمایش امکانات مدرسه در وبسایت آن به نمایش درآمده‌اند. البته قفسه‌های عکس‌های اول و چهارم دقیقاً مربوط به کتابخانه نیستند. اولی در یکی از دفاتر مدرسه مستقر است و چهارمی در یکی از راهروهای مدرسه احتمالاً بیش‌تر جنبه‌ی زینتی دارد. آن‌قدر که در عکس سوم دیده می‌شود، حداقل بخش قابل‌توجهی از کتاب‌های کتابخانه، همان کتاب‌های درسی هستند.
چه می‌شود که این‌طور می‌شود و این‌طور که می‌شود چه می‌شود؟
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
به صورت اتفاقی متوجه شدم که تقریباً متن تمام مطالبی که از وبلاگ قبلی با استفاده از امکان مهاجرت به این وبلاگ منتقل کرده‌ام در «ادامه مطلب» قرار گرفته است و اتفاقاً برای هیچ‌یک از مطالب قدیمی هم «ادامه مطلب» نمایش داده نمی‌شود. در حین برطرف کردن این مشکل و انجام یک دسته‌بندی موضوعی نه چندان جدی، نگاهی هم به مطالب می‌انداختم. نوشته‌های قدیمی هم تعریفی نداشتند، اما در سیر نوشته‌ها دیدم من امروز از من دیروز خیلی قدکوتاه‌تر است. وقتی می‌خواهیم برخی چیزها را در ذهنمان کم‌رنگ کنیم و به فراموشی بسپاریم، مرور نوشته‌هایمان گاهی می‌تواند مروری روشن‌تر بر خود واقعیمان باشد. بد نیست گاهی تورقی کنیم بر خودمان، هر چند داستانمان تلخ باشد.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
(Test statistical homogeneity ...)
قیییییژژژژژ ...
بااازی، شااادی با سیبیلااای بااادی. با دو تومن دل بچتو شاد کن. فقط با دو تومن.
قیییییژژژژژ ...
(تو اصلاٌ مگه خودت چند سالته؟ بیش‌تر از یازده یا دوازده؟ کی دل تو رو شاد می‌کنه؟ با چی؟ با چه‌قدر؟ من چی کار می‌کنم؟)
قیییییژژژ ...
بااازی، شااادی ...«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
منصف اگر باشیم، آنچه روزگار بر سر ما آورده، شاید کم و بیش همانی باشد که ما بر سر روزگارمان آوردیم، اگر نه به صورت، به معنا.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
یکی از خوبی‌های فضای مجازی این است که متوجه می‌شوی بعضی آدم‌ها با وجود تفاوت ظاهری چشمگیر چه‌قدر می‌توانند از نظر افکار و حالات و احساسات به هم نزدیک هستند. حواست بیش‌تر جمع می‌شود که آدم‌ها را حتی‌الامکان قضاوت نکنی به خصوص بر حسب ظاهر، که فراموش نکنی این بنده‌ی خدا اگرچه ممکن است خیلی از نظر تو ظاهرش به صلاح نزدیک نباشد، اما ممکن است خیلی بیش از تو خدا را بندگی کند.
یکی از بدی‌های همین فضا اما این است که کسانی مثل من هم هستند که حرف‌هایشان شاید از ظاهرشان بهتر باشد، اما عملشان از هر دو بدتر است. بدی‌اش خوب حرف زدن و بد عمل کردن است. حالا نه این که فقط عمل به اندازه‌ی حرف نیست که اگر جهت یکسان بود و اختلاف در مقدار، می‌شد اغماض کرد. بحث «دو صد گفته» و «نیم کردار» نیست، مشکل در حرف‌های یمین و اعمال شمال است.
_____________________________
پی‌نوشت: لطفاً برای گروه اخیر دعا کنید.
«بسم الله الرّحمن ارّحیم»
همه‌ی ما (احتمالاً) در زندگی اشتباه می‌کنیم، اما گاهی به نظر می‌رسد که داریم در میان اشتباهاتمان زندگی می‌کنیم.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
وقتی خودم نمی‌توانم انتظارات خودم را برآورده نمی‌کنم، بهتر که از دیگران هیچ انتظاری نباشد.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
در رؤیای کارهای به ظاهر بزرگ، از وظایف مهم اما به ظاهر کوچک غافل شدیم. در خیالات دور و مبهم چنان غرق شدیم که از برداشتن هزاران گام در مسیرهای روشن پیش پایمان بازماندیم، سرگرم و دل‌بسته‌ی حرف‌ها، چشم‌ها، دهان‌ها، زبان‌ها، .... راه رفتن را نیاموختیم و در آرزوی پرواز، فرصت‌ها را پیاپی از کف دادیم.
خوشا در راه بودن!
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
هر چه از دستت برمی‌آمد انجام دادی. حالا هر چه از دلت بر‌می‌آید انجام بده. دعا کن.
