«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
(Test statistical homogeneity ...)
قیییییژژژژژ ...
بااازی، شااادی با سیبیلااای بااادی. با دو تومن دل بچتو شاد کن. فقط با دو تومن.
قیییییژژژژژ ...
(تو اصلاٌ مگه خودت چند سالته؟ بیش‌تر از یازده یا دوازده؟ کی دل تو رو شاد می‌کنه؟ با چی؟ با چه‌قدر؟ من چی کار می‌کنم؟)
قیییییژژژ ...
بااازی، شااادی ...«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
منصف اگر باشیم، آنچه روزگار بر سر ما آورده، شاید کم و بیش همانی باشد که ما بر سر روزگارمان آوردیم، اگر نه به صورت، به معنا.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
یکی از خوبی‌های فضای مجازی این است که متوجه می‌شوی بعضی آدم‌ها با وجود تفاوت ظاهری چشمگیر چه‌قدر می‌توانند از نظر افکار و حالات و احساسات به هم نزدیک هستند. حواست بیش‌تر جمع می‌شود که آدم‌ها را حتی‌الامکان قضاوت نکنی به خصوص بر حسب ظاهر، که فراموش نکنی این بنده‌ی خدا اگرچه ممکن است خیلی از نظر تو ظاهرش به صلاح نزدیک نباشد، اما ممکن است خیلی بیش از تو خدا را بندگی کند.
یکی از بدی‌های همین فضا اما این است که کسانی مثل من هم هستند که حرف‌هایشان شاید از ظاهرشان بهتر باشد، اما عملشان از هر دو بدتر است. بدی‌اش خوب حرف زدن و بد عمل کردن است. حالا نه این که فقط عمل به اندازه‌ی حرف نیست که اگر جهت یکسان بود و اختلاف در مقدار، می‌شد اغماض کرد. بحث «دو صد گفته» و «نیم کردار» نیست، مشکل در حرف‌های یمین و اعمال شمال است.
_____________________________
پی‌نوشت: لطفاً برای گروه اخیر دعا کنید.
«بسم الله الرّحمن ارّحیم»
همه‌ی ما (احتمالاً) در زندگی اشتباه می‌کنیم، اما گاهی به نظر می‌رسد که داریم در میان اشتباهاتمان زندگی می‌کنیم.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
وقتی خودم نمی‌توانم انتظارات خودم را برآورده نمی‌کنم، بهتر که از دیگران هیچ انتظاری نباشد.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
در رؤیای کارهای به ظاهر بزرگ، از وظایف مهم اما به ظاهر کوچک غافل شدیم. در خیالات دور و مبهم چنان غرق شدیم که از برداشتن هزاران گام در مسیرهای روشن پیش پایمان بازماندیم، سرگرم و دل‌بسته‌ی حرف‌ها، چشم‌ها، دهان‌ها، زبان‌ها، .... راه رفتن را نیاموختیم و در آرزوی پرواز، فرصت‌ها را پیاپی از کف دادیم.
خوشا در راه بودن!
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
هر چه از دستت برمی‌آمد انجام دادی. حالا هر چه از دلت بر‌می‌آید انجام بده. دعا کن.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
به یقین در هر واقعه‌ای، امتحانی هست و بی‌شک هر امتحانی، فرصتی است برای رشد انسان. علی‌الدوام در مواجهه با رویدادها هستیم و پیوسته در آزمون و همواره بر سر دو راهی انتخاب. فرصت‌ها بی‌وقفه در اختیارمان قرار می‌گیرند، بلکه بهتر شویم. پیوستگی فرصت‌هایمان البته در بازه‌ی زندگی برقرار است، بی‌پایان نیست.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
مرگ قطعی‌ترین حادثه‌ی زندگی است، حتی قطعی‌تر از نفس کشیدن. پس نگاه بزرگان این‌گونه است: «اکنون که ناچار مرگ ما را انتخاب می‌کند، بگذارید ما مرگی را انتخاب کنیم که آبستن زندگی باشد»*.
________________________________________________
* علی صفایی حائری، عاشورا، صفحه 20، انتشارات لیلة‌القدر
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
خیلی وقت‌ها بیش از آن که اهمیت کارها و حرف‌ها مدنظر باشد، مسئله این است که چه کاری مرا در چشم مردم بزرگ‌تر می‌نشاند و نام مرا بر زبان‌ها پرطمطراق‌تر. پناه بر خدا از چنین کاری، چنین حرفی، چنین نامی، چنین شرکی. برای سنجش اهمیت‌ها باید از نام‌ها چشم پوشید.
_________________________________________
پی‌نوشت: حدیثی از پیامبر اکرم (ص) در تفسیر المیزان، جلد اول، صفحه 308، ذیل آیه 139 سوره‌ی بقره نقل شده است.
