در خلوت
جمعه, ۵ آذر ۱۳۹۵، ۰۳:۴۶ ق.ظ
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گاهی فکر می‌کنم به به تأثیر دیدن و ندیدن مردم، به فاصله‌ی میان من در خلوت و من در ....
شاید باید دقیق‌تر نگاه کرد جاهایی از زندگی را که چشمان مردم همراهمان نبود. هوای زندگیمان اگر مسموم است، شاید در پشت و پستوها چیزهایی مخفی است. از دیگران پنهان است، اما خودمان که می‌دانیم چیزی هست.
(توضیح تصویر: ریل قطار بین‌شهری؛ احتمالاً جایی که نقطه‌ی کور دوربین‌های پایش سکوی انتظار مسافران است. اگر می‌خواهید دقیق‌تر نگاه کنید، تصویر را در اندازه‌ی بزرگ ببینید.)
امّا خودمان که می‌دانیم چیزی هست...
یادِ سطری از «قابوس‌نامۀ» «عنصرالمعالی» افتادم، آن‌جا که می‌گوید:
«در هر کاری داد از خویشتن بده، که هرکه داد از خویشتن بدهد، از داور مستغنی باشد!»