«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
دیروز حافظ گفت:
«دانی که چیست دولت، دیدار یار دیدن / در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن»
----------------------------------------------------------------------------------
پی نوشت: خوشا به حال منتظرانی که این چنین حالی دارند.
من آدم وحشتناکی هستم. خواب هایم هم همین را می گویند. آنجا که فریبی نیست.
فقط نمی دانم من وحشتناک تر هستم یا خواب هایم. خدا کند که دومی باشد.
۲۱
ارديبهشت
در پایانه ی کاراندیش شیراز نشسته ام تا زمان حرکت اتوبوس برسد. در چند جا میزهای بزرگ و کوچکی هست که روی آن ها با کتاب پوشیده شده است. از هر علفی، یک کنفی هست.
نگاهم قفل می شود روی دیوان حافظ که همسایه ی «اس ام اس های عاشقانه» شده است. چه تعبیرهایی می شود کرد برای این همجواری!
۱۷
ارديبهشت
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
شوینده ها و سفید کننده ها* هم بوی بهشت می دهند، اگر بویشان را از دستان مادر استشمام کنی.
*وایتکس
۱۳
ارديبهشت
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
خدایا، از این روزهای بی دردی می ترسم.
«می گفت بی دردی بلای مردمان است
بی درد بودن بدترین درد زمان است»*
*نمی دانم از کیست، ولی ظاهراً در وصف شهید مرتضی آوینی سروده شده است.
۰۴
ارديبهشت
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
مردی جانش را و نامش را در راه خدا انفاق کرد. فنا شد در او.
شد «شهید گمنام».
۱۵
فروردين
گاهی اوقات، بعضی حرف ها برای دهان آدم زیادی بزرگ هستند و شاید بهتر باشد از گفتنش صرف نظر شود. اما گاهی هم ضرورتی ایجاب می کند که آدم «حرف های گنده تر از دهنش» بزند.
تمییز دادن این دو موقعیت گاهی بسیار دشوار می شود. نمی دانم، شاید هم اندازه ی دهان آدم به تناسب موقعیت تغییر کند.
۲۶
اسفند
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
ای خسرو خوبان که تو را چشم به راهیم
نادیده بینگار اگر غرق گناهیم
در راه تو باید که سبکبار قدم زد
ما گام نه برداشته و خسته ی راهیم
در خواب و خیالیم به پرواز به سویت
خود، غافل از آنیم که اندر بن چاهیم
خاک ره تو کارگشای همه خلق است
ما بی خبران در پی نام خود و جاهیم
هر لحظه به رنگی و خیالی روی از یاد
ما مدعیان طلب گاه به گاهیم
گوییم که سرباز تو و طالب عدلیم
ترسم چو بیایی تو، نباشیم و نخواهیم
نوری به درون دلمان راه نیابد
از بس که بداندیش و پلیدیم و تباهیم
هیچ عذر نداریم که آریم به پیشت
ما لشکر غفلت زده ی روی سیاهیم
طوفان حوادث چو نهد روی به سومان
سرگشته و حیرت زده، دنبال پناهیم
گر دیده ی دل باز شود سوی حقیقت
چون چشمه ی اشکیم و برآرنده ی آهیم
تا چون ید بیضا بدرخشد حرم دل
محتاج نگاهی از آن روی چو ماهیم
تا پای برآریم ز گل بهر پریدن
دریاب نگارا که به دنبال نگاهیم
۲۵
اسفند
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
به قنوت که می رسم، دستان خالی ام را بالا می آورم و می گویم: «اللّهمّ عجّل ....»، که بی حیایی هایم شروع می کنند به عبور از پیش چشمانم. از شرم دعا را به سرعت تمام می خوانم، به خصوص «... من خیر انصاره و اعوانه ...».
خداوند نیاورد آن روزی را که بهترین یاری کنندگانت چون من باشند.
۰۳
اسفند
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
درد معمولاً یکی از علائم هشدار دهنده ی وجود بیماری است، اما بی دردی نشانه ی غیر هشدار دهنده ی بیماری است که می تواند تمام انسانیت و آدمیت فرد را نابود کند.
۲۸
بهمن