حیرانی چهارم: «منتظر روسیاه»

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

ای خسرو خوبان که تو را چشم به راهیم

نادیده بینگار اگر غرق گناهیم

در راه تو باید که سبکبار قدم زد

ما گام نه برداشته و خسته ی راهیم

در خواب و خیالیم به پرواز به سویت

خود، غافل از آنیم که اندر بن چاهیم

خاک ره تو کارگشای همه خلق است

ما بی خبران در پی نام خود و جاهیم

هر لحظه به رنگی و خیالی روی از یاد

ما مدعیان طلب گاه به گاهیم

گوییم که سرباز تو و طالب عدلیم

ترسم چو بیایی تو، نباشیم و نخواهیم

نوری به درون دلمان راه نیابد

از بس که بداندیش و پلیدیم و تباهیم

هیچ عذر نداریم که آریم به پیشت

ما لشکر غفلت زده ی روی سیاهیم

طوفان حوادث چو نهد روی به سومان

سرگشته و حیرت زده، دنبال پناهیم

گر دیده ی دل باز شود سوی حقیقت

چون چشمه ی اشکیم و برآرنده ی آهیم

تا چون ید بیضا بدرخشد حرم دل

محتاج نگاهی از آن روی چو ماهیم

تا پای برآریم ز گل بهر پریدن

دریاب نگارا که به دنبال نگاهیم

قنوت شرم

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

به قنوت که می رسم، دستان خالی ام را بالا می آورم و می گویم: «اللّهمّ عجّل ....»، که بی حیایی هایم شروع می کنند به عبور از پیش چشمانم. از شرم دعا را به سرعت تمام می خوانم، به خصوص «... من خیر انصاره و اعوانه ...».

خداوند نیاورد آن روزی را که بهترین یاری کنندگانت چون من باشند.

درد بی دردی

 «بسم الله الرّحمن الرّحیم»

درد معمولاً یکی از علائم هشدار دهنده ی وجود بیماری است، اما بی دردی نشانه ی غیر هشدار دهنده ی بیماری است که می تواند تمام انسانیت و آدمیت فرد را نابود کند.

آسمان ابری

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

نظر کارشناس هواشناسی این است که در چند روز آینده آسمان اکثر نقاط کشور صاف است و جو نسبتاً پایداری خواهیم داشت.

کارشناس هواشناسی اما دل من را جزء نقاط کشور به حساب نمی آورد. او از دل گرفته ی من و من ها هیچ نمی داند، یا اگر می داند به روی خودش نمی آورد و اصلاً نمی گوید که این روزها چه قدر آسمان دلمان ابری است و این ابرها چه قدر منتظر یک تلنگرند که ببارند و ببارند و ببارند و آلودگی را از جانمان بشویند تا بشویم مثل روز اول.

خدایا باران برسان!

حرف دل

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

گاهی پیش از آن که کسی را پیدا کنی که حرف دلت را به او بزنی، بهتر است مطمئن شوی که دلت حرفی برای گفتن دارد یا نه.

 

پی نوشت:

اول) گاهی دل حرف هایی دارد برای نگفتن.

دوم) گفتنی و نگفتنی را به او می توان گفت، هر چند خودش می داند. (گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم* ...)

*سعدی

حضیض

در حضیضم. مفاهیم را به بند کلمات نمی کشم و کلمات را به حال خود نمی آلایم.

به درمان قدیمی پناه می برم، چاره سکوت است.

سوز، دود، اشک

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

خدایا دلم را چنان بسوزان، که از دودش، اشک امانم ندهد!

همرنگ جماعت

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

 

این روزهای بارانی عجب نعمتی است برای اشک های پنهان گریزان از رسوایی.

 

خدایا شاکریم که گهگاه زبانمان به شکر گویا است.

در فاصله ی دو اشک

هر گاه سختی های زندگی افزایش می یابد، انسان به اشک میل می کند. هر گاه شادمانی قلبی انسان به شدت افزایش می یابد، او باز هم به اشک میل می کند.

زندگی انسان فاصله ی میان دو اشک است، شاید.

 

پی نوشت:

این که سختی چیست و شادمانی کدام است و ...، بماند.

غریق

با این که شنا بلد نیستم، هر بار می زنم به قسمت های عمیق آب که تو دستم را بگیری و نجاتم بدهی.

می دانم شورش را در آورده ام، اما مطمئنم که باز دستم را می گیری. عاشق لحظه ی بعد از نجاتم و آرامش در آغوش گرم تو.