«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گلوله، قلب، خون؛
درد، خون، خاک؛
سکوت؛
خون، خاک، مرگ؛
سکوت؛
خاک، مرگ، نور؛
نور، نور، نور ...
پی نوشت: رؤیای مردی تعبیر شد.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
از درگذشت دایی تیمور حالا سه روز می گذرد.
دایی تیمور را اگرچه زمانی بعضی بنا به اصل و نسبش «تیمور خان» صدا می کردند و بعضی هم تنها بنا بر عادت، اما دیروز دیدم که صدها نفری (بدون اغراق) که به مسجد آمدند اگر «تیمور خان» می گفتند از روی ادب و احترام بود. او که با وجود اصل و نسب خانی، پیشه اش باغبانی بود خانه اش همیشه و همیشه محفل گرد آمدن کوچک و بزرگ بستگان و آشنایان دور و نزدیک بود. حالا خانه ی دایی تیمور برای چند نسل از بستگان و آشنایان یادآور خاطرات شیرین سال های زندگی است. سماور نفتی خانه ی تیمور اگر جایش را به سماور گازی و برقی و چای ساز داد، کرسی و بخار نفتی اگر با بخاری گازی و رادیاتور جایگزین شد، اما صفا و گرمی خانه اش همان بود که بود و در خانه اش آنچنان که خودش روزی گفت تا وقتی که بود همیشه به روی همه باز بود (و بعد از این هم به یمن وجود همسر مهربانش و فرزند بزرگش).
دایی تیمور، نه دکتر و مهندس و استاد دانشگاه بود، نه بیزینس من و تاجر و بازاری موفق و نه هیچ کدام از چیزهای دیگری که این روزها عجیب چشم و دهان بعضی از ما را پر می کند. دایی تیمور انسان ساده و پاکی بود که هرگز کسی ندید حقی را زیر پا بگذارد.
نام دایی تیمور را در هیچ فهرستی به عنوان یک شخصیت موفق ثبت نمی کنند و هیچ جا از او به عنوان چهره ی ماندگار یاد نمی کنند. اما یاد و نامش برای همیشه در دل های بندگان خدا که او را می شناختند به نیکی ثبت می شود و در پیشگاه پروردگار از او به عنوان بنده ی خوب خدا تقدیر می شود (ان شاء الله).
دایی تیمور تنها یک نشان افتخار بر سینه دارد، که برای من و امثال من آرزویی است دور، نشان آدمیت!
روحش در پرتو مهر پرودگار یکتا، شاد و قرین آرامش!
پی نوشت: قلمم پیش از این ضعیف بود و این روزها ضعیف تر، اما حرفی بود و حقی (هرچند باز هم ادا نشد).
۲۹
مهر
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
...
«خدایا بر محمّد و آل او درود فرست، و درجه ی مرا در میان مردم بالا مبر، مگر آن که نزد خودم مرا به همان میزان پایین آوری، و برای من در ظاهر عزّتی قرار مده، جز آن که نزد خودم در باطن به همان اندازه برایم خواری پیش آوری»*
...
* از دعای «مکارم الاخلاق»
۲۹
مرداد
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
اسکار پیستوریوس* را احتمالاً می شناسید. اگر به نام هم نشناسید، احتمالاً تصاویرش را دیده اید. همان دونده ی اهل آفریقای جنوبی که با پاهای مصنوعی می دود. پیستوریوس را «دونده ی تیغ پا»** (تیغ نورد) یا «سریع ترین انسان بدون پا»*** لقب داده اند. او نفر سوم پارالمپیک آتن، قهرمان پارالمپیک پکن و دارای عناوین متعدد در مسابقات داخلی افریقای جنوبی و همچنین رقابت های بین المللی است. اما چیزی که بر شهرت او افزوده است، شرکت او در مسابقات ورزشکاران بدون معلولیت است. وی در مسابقات داخلی افریقای جنوبی توانسته است مقام های در خور توجهی را کسب نماید و با تلاش مضاعف موفق شد رکورد ورودی و مجوز شرکت در مسابقات المپیک لندن را به دست آورد. اسکار در المپیک لندن با حضوری موفق در دور مقدماتی توانست به مرحله ی نیمه نهایی صعود کند، اما از راهیابی به فینال رقابت ها باز ماند.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
خوشا به حال آنان که حرمت نامشان را نگاه می دارند، مثل «عبّاس دوران»، که به جان، دینش را و امامش را یاری کرد. خوشا به حال او که نشان داد، دوران عبّاس هرگز به پایان نمی رسد. عبّاس برای همیشه ایستاده است، در راه حق، کنار حسین (ع)، رو در روی باطل.
۳۱
تیر
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
آهای شیمیایی، این قدر سرفه نکن. خدا را شکر وجدانی نداریم که درد بگیرد، اما صدایت مزاحم خواب های شیرینمان می شود. پس کی نسلتان منقرض می شود که ما یک نفس راحت بکشیم؟ خس خس نفس هایت نمی گذارد. ما همه کار می کنیم که هر چه زودتر راحت شوی، چرا این قدر مقاومت می کنی؟ تو هم چشمانت را ببند و بخواب، راحت باش، آرمانی نمانده است که زیر پا نگذاشته باشیم.
پی نوشت: با یادی از شهدا و جانبازان هشت سال دفاع مقدس، به ویژه شهدا و جانبازان شیمیایی و قربانیان بمباران شیمیایی هشتم تیر 1366 سردشت
۱۱
تیر
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
یکی می گفت: «آدم ها دو دسته اند؛ اول آن هایی که ... و دوم آن ها که ....».
کس دیگری می گفت آدم: «آدم ها سه دسته اند؛ یکی آدم هایی که ... ».
دیگری در جایی نوشته بود: «آدم ها چهار دسته اند؛...».
.
.
.
خدایا من نمی دانم آدم ها چند دسته اند. اما دوست دارم که یک دسته باشند. خدایا کمک کن که همه آدم باشیم، همین!
۰۶
تیر
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
آدم هایی مثل من، خیلی که قد اخلاص و ایمانشان بلند شود، عمل می کنند به امید ریای قیامت، که آن روز بیایند و به رخ این و آن بکشند کارهای حقیرشان را، که بگویند ببین که من چنین کردم و چنان، و تو نمی دانستی. ببین بزرگواریم را، ببین مقام شامخم را. ببین فالوده خوردنم را با خدا!
... و زهی خیال باطل و خام!
آدم هایی مثل تو اما، حکایتشان چیز دیگری است که نیست در هیچ کتاب داستان و تاریخی. تو مثل من قند در دلت آب نمی شد که در زندگیت در این دنیا، یا پس از مرگت نامت بیفتد بر سر زبان خاص و عام و بزرگ بنویسندش بر فلان سردر و موزه و مدرسه و دانشگاه و کتاب های تاریخ را از آن پر کنند، اگرچه گاهی نوشتند و کردند، اما تو را با کرده ی آن ها چه کار، که تو مأمور بودی به تکلیف، نه مأمور به نتیجه.
آدم هایی مثل من، خیلی که اوج بگیرند، می شوند آدم های خوشنام، اما آدم هایی مثل تو می شوند شهید گمنام، یا نامی. شهیدی از اصابت گلوله، یا ترکش یا سرنیزه، یا شهید شیمیایی. شاید هم اصلاً مردم به تو نگویند شهید، ممکن است شهیدی باشی از سکته ی قلبی یا تصادف رانندگی.
... و اصلاً چه اهمیتی دارد که مردم چه می گویند و چه فکر می کنند. کسی که هر لحظه با یاد خدا نفس می کشد و در راه او گام بر می دارد، هر طور بمیرد، شهید است و زنده. تو را باکی نیست که نامت بر تارک تاریخ دست نوشته ی مردمان ندرخشد، تو را باکی نیست حتی از این که مزارت بی نام باشد و بی نشان که تو در قهقه ی مستانه ی خویش، نزد پروردگارت روزی می خوری.
بدبخت تاریخ با آن تارکش، اگر نام تو و دیگرانی چون تو بر آن نمی درخشد و به جایش گاهی ستاره های کاغذی را به زور می چسبانند بر آن.
اگر تو آدمی و دیگرانی چون تو، من چه هستم و دیگرانی چون من؟
۱۶
خرداد
• بار خدایا، بر بنده ات و پیامبرت و خاندانش که همه پاکند درود فرست، و برترین صلوات و رحمت و برکات و سلامت را ویژه آنان گردان.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
دیروز حافظ گفت:
«دانی که چیست دولت، دیدار یار دیدن / در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن»
----------------------------------------------------------------------------------
پی نوشت: خوشا به حال منتظرانی که این چنین حالی دارند.
۲۱
ارديبهشت