در لغت نامه ی «دهخدا» ذیل واژه ی «همسر» آمده است:
برابر. عدیل . نظیر. همانند
شریک زندگی . هر یک از زن و شوهر
هم سخن . رفیق راه
در فرهنگ «معین» نیز چنین آمده است:
هم قد و قامت. هم شأن، هم مرتبه. نظیر، قرین، کفو. زن یا شوهر نسبت به یکدیگر.
***
پس «همدل» چه می شود؟ چرا از ابتدا به جای «همسر» نگفتند «همدل»؟
اصلاً من اعتراض دارم. :)
کسی می گفت تفاوت اساسی ما با کسانی که دیوانه و مجنون می خوانیمشان، این است که ما در اکثریت هستیم.*
*واقعاً یادم نیست چه کسی این را گفت.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
کودک که بودم، بهترین لالایی برایم صدای قلب پدرم بود. پدرم خودش می خوابید، مرا در آغوش می گرفت و سرم را روی سینه اش می گذاشت و من به آرامی با گوش سپردن به صدای قلب او به خواب می رفتم. تا سن چهار یا پنج سالگی هم گاهی سرم را روی سینه اش می گذاشتم و از شنیدن آن صدای آشنا، مطمئن و دلگرم کننده آرامش می یافتم و می خوابیدم.
چه قدر دلم برای آن لالایی دلنشین قدیمی تنگ شده است.
قلبت تپنده باد به آرامش و شادی، پدرم! تکیه گاه روزهای زندگی من!
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
یکی می گفت: «آدم ها دو دسته اند؛ اول آن هایی که ... و دوم آن ها که ....».
کس دیگری می گفت آدم: «آدم ها سه دسته اند؛ یکی آدم هایی که ... ».
دیگری در جایی نوشته بود: «آدم ها چهار دسته اند؛...».
.
.
.
خدایا من نمی دانم آدم ها چند دسته اند. اما دوست دارم که یک دسته باشند. خدایا کمک کن که همه آدم باشیم، همین!
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گاهی همه کار می کنیم، به هر دری می زنیم، که فقط یک جمله را نگوییم. می خواهیم پشت کلی واژه و جمله ی قلنبه و سنگین خطایمان را پنهان کنیم و بگوییم که نه، آن طور که تو می گویی، آن طور که تو فکر می کنی نیست، این طور است که من می گویم.
تا اینجای کار بد است. اما بدتر این است که گاهی خودمان هم باورمان می شود که حق با ماست.
کاش گاهی شجاعتش را داشته باشیم که فقط یک جمله بگوییم: «حق با توست، من اشتباه کردم».
گاهی یادمان می رود که حقیقت ممکن است غیر از میل شخصی ما باشد. گاهی فراموش می کنیم که حق معیاری غیر از خواست و رفتار ما دارد. بعضی اوقات تمام سعیمان را می کنیم که جای تسلیم شدن در برابر حق، حق را در برابر خودمان و امیالمان تسلیم کنیم و به زور با خواست خودمان منطبقش کنیم.
این عبارات «حق با من است، حق با تو است، حق با او است و ...»، ما را به اشتباه می اندازد گویا و شاید به همین دلیل سعی می کنیم به هر قیمتی حق (و آن چه حق می پنداریم) را با خودمان همراه کنیم. شاید اصلاً بهتر باشد بگوییم «فلانی با حق است». این طور شاید یادمان نرود که معیار حق است، نه من و تو و او و ما و ...، و خیال نکنیم که «حق» ارث و میراث پدری یا ملک شخصیمان است.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
دکتر جان! درد دل با درد قلب فرق دارد. نسخه نپیچ. قرص زیرزبانی تجویز نکن. کمی حوصله کن، گوش کن.
بنده ی خدا بیمه است. خدا حق ویزیت را تمام و کمال می پردازد.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
این روزها قاصدک های در حال پرواز زیادند. اگر قاصدکی راهش را کج کرد و پیش ما نیامد، دنبالش نکنیم، به زور نگیریمش. بگذاریم برسد به دست مستحقش. خبرهای خوب برای دل های خسته.
پی نوشت: خدایا یک قاصدک بزرگ برسان برای همه! اللّهم عجّل لولیّک الفرج!
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گاهی خسته می شوم، آه می کشم، صدایت می کنم. می گویند «آه» از نام های تو است.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
دیگر نمی گویم «این قدر از بالا به دیگران نگاه نکن».
امّا می گویم «حداقل گاهی هم از بالا به خودت نگاه کن». گاهی از خودت بیرون بیا.
دیگر نمی گویم «این قدر از بالا نگاه نکن».
امّا می گویم «گاهی هم به بالا نگاه کن». آنجا کسی هست که ... .
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
ما همه خوبیم، مگر این که منفعت طور دیگری اقتضا کند.
