دو دو تا

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

کار دنیا حساب و کتاب دارد، اما ممکن است حسابش حساب دو دو تا چهار تا نباشد. یک دو دو تا چهار تا یاد گرفتی، خیلی دنبال قضاوت در مورد حساب و کتاب کار دنیا نباش.

 

«حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو / که کس نگشود و نگشاید به حکت این معمّا را»*

 

تازه اینجا صحبت از حکمت است، نه حساب دو دو تا چهار تا. کلاً خیلی از وقت‌هایی که خودت را سخت جدی گرفته‌ای، اگر بتوانی از بیرون نگاه کنی، می‌بینی که سخت خنده‌داری. بد هم نیست، کمی شاد می‌شوی.

 

___________________________________________________________________

*حافظ

اگر خواندید، جدی نگیرید

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

برای نوشتن از چند سال پیش تقریباً همیشه مردد بودم. یعنی همیشه یک سؤال بود که برای چه بنویسم و این که نوشتن و ننوشتنش چه فرقی می‌کند؟ این «برای چه» خیلی مهم بود. تازه اگر جوابی می‌دادم باید مطمئن می‌شدم که دارم راستش را به خودم می‌گویم. چند باری هم از بعضی وبلاگ‌نویس‌ها، به‌خصوص آن‌ها که نوشته‌هایشان بیشتر حال و هوای حدیث نفس و ذکر افکار و احوالات شخصی داشت، غیرمستقیم این سؤال را پرسیدم و طبیعتاً در آن میان بود کسی که غیرمستقیم (و البته شاید به حق) گفت که به تو ربطی ندارد.