«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گاهی پیش می‌آید که آدم حرف دارد، احتمالاً زیاد، ولی چیزی به زبان نمی‌آورد یا اصلاً حرف‌ها خودشان به زبان نمی‌آیند. این‌طور که می‌شود، آدم ممکن است حال ناخوشایندی داشته باشد، شاید هم نه. امّا بعضی اوقات هم هست که آدم اصلاً حرفی برای گفتن ندارد. گاهی این از آن بدتر است.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
چیزی که خیلی مهم‌تر از طول دوستیه، عمق دوستیه. ممکنه اینا گاهی با هم ارتباط مستقیم هم داشته باشن، اما همیشه نه. آدم گاهی فقط با یک برخورد با کسی، برای سال‌ها و شاید برای همیشه با اون فرد احساس دوستی عمیقی می‌کنه (منظورم عاشق شدن با یه نگاه و این حرفا نیست) و گاهی علی رغم ارتباط دوستانه طولانی با فرد دیگری، هیچ وقت ارتباط عمیقی با اون فرد برقرار نمی‌کنه. می‌دونی چی می‌گم؟ آدمه هم اگه نزدیک نباشه، بازم احساسه هست. بعد ده سالم که ببینیش، بازم واقعاً خوشحال می‌شی و چه‌قدر می‌تونی باهاش حرف بزنی. حتی هیچ حرفی، از نوع گفتنی هم که نباشه، بازم حضور اون آدم لذّت بخشه.
دوستی‌های عمیقتون الهی، پایدار و بسیار!
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
خوب نمی‌نوشتم و نمی‌نویسم شاید، اما سعی می‌کنم چیز بدی ننویسم. قبلاً در وبلاگ دیگری چیزهایی می‌نوشتم. به دلیلی که اگر خدا بخواهد، دلیل چندان بدی نیست، احتمالاً دیگر آنجا نمی‌نویسم و از این به بعد شاید اینجا بنویسم. شاید هم بعضی از نوشته‌های آنجا را بردارم بیارم و بچسبانم اینجا.
اگر دوست داشتید، دعا کنید که گام‌های خودم و قلمم که هر دو لرزانند، چندان به خطا نروند.
با خدا باشید!
