چرا محرومم؟
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
شاید کم پیش نیامده باشد که به ذهنم رسیده که چرا از بسیاری از خواسته‌ها و خواستنی‌ها، حتی آن‌ها که ظاهری معنوی دارند، بازمانده‌ام. چرا پله‌ای بالا نمی‌روم و تکانی نمی‌خورم. غیر از این‌که در چنین مواردی ممکن است گرفتار مقایسه‌ی موقعیت‌ها به‌جای بررسی سعی‌ها و جهت‌ها بوده‌ام، پاسخ دیگری را هم در کتاب شرحی بر دعاهای روزانه حضرت زهرا (س) استاد صفایی حائری یافتم. ان شاء الله برای دوستان هم مفید باشد!
***
«اگر نمود و ظهور رحمت حق را فهمیدیم، بحث بعدی خزائن رحمت است، همان گنجینه‌های مستمری است که وجود دارد، همان معرفت و عنایت‌هایی است که در لحظه لحظه و روزهای ما پنهان شده و ما از آن‌ها غافلیم و باید آن‌ها را بشناسیم و از آن‌ها بیاموزیم، محبت‌ها و عنایت‌هایی که محدود نمی‌باشند و حتی در رنج‌ها جلوه کرده‌اند. این‌طور نیست که حتماً پیراهن نو داشته باشی؛ چه بسا پیراهنت پاره شود و یا از بین برود.
...
گفتم اندازه‌های او به‌اندازه‌ی شکر من و سعه‌ی وجودی من و صدر و گشایش دست‌های من است. چون وقتی فقیر و محدودم و نمودهای رحمت او را جمع‌آوری نکرده‌ام، چه‌طور گنجینه‌هایش را به‌دست خواهم آورد؟!
در تعبیر خیلی دقیق و لطیف، در روایت آمده: «با شکری که از اوایل نعمت می‌کنی، اواخر نعمت را به دام انداز1»؛ یعنی رفتار و برخورد تو در شروع، با نعمت به‌گونه‌ای باشد که انتهایش را به‌دست آوری و نعمت برایت باقی بماند و مستدام. درست مثل شکارچی که به شکار پرنده‌ها می‌رود که اگر دقت نکند و تیر خطایی بیندازد، تمامی آن‌ها می‌پرند و شکارش بر باد رفته است. پس، اندازه‌های او بر اساس اندازه‌های من است و محدودیت من است که محرومیتم را به‌وجود می‌آورد، وگرنه اگر همین‌طور ببخشند، من غرق می‌شوم؛ از او کم نمی‌آید؛ «کیف ینقص مُلکٌ اَنَا قیّمه2».
این‌ها حرف‌هایی نیست که به سادگی بشود از آن‌ها گذشت، خیلی جای تأمل دارد. در این جمله آمده: «و عزّتی و جلالی و ارتفاعی علی عرشی لاَقطعنّ امل کلّ مؤمّلٍ غیری3»؛ می‌گوید: امید هر کس را که به‌غیر من دل ببندد، قطع می‌کنم و می‌بُرم و بعد بیان می‌کند: «اگر همه از من بخواهند و به هر یک به‌اندازه‌ی تمامی آن‌هایی که خواسته‌اند ببخشم، از مُلک من کم نخواهد شد و کم نمی‌آید».
حتی در روایت آمده که یک عنایتی که شده، اگر بگویید، از دست خواهید داد؛ یعنی خود گفت‌وگوها، خود دل سوزاندن‌ها و به چشم و رخ کشیدن‌ها، درِ رحمت را می‌بندد و آدمی را محروم می‌کند. پس قَدَر و اندازه‌های او یک نکته بود.
نکته‌ی دیگر، علم و آگاهی و احاطه‌ی اوست بر تمام هستی، که خزائن رحمتش و گنجینه‌هایش، همه یک‌جا از ازل تا ابد در حضور اوست و این فتح و گشایش مستمر برای کسی است که قدَر و علم با او هماهنگ شده است.»*
ابتلای به حالت‌ها و محرومیت‌ها و محدودیت‌ها
_________________________________________________________________________
1. نهج‌البلاغه صبحی صالح، اشاره به حکمت 13
2. کافی، ج 2، ص 66، ح 7
3. همان
* علی صفایی حائری، شرحی بر دعاهای روزانه حضرت زهرا (س). انتشارات لیله‌القدر، 1388.
__________________________________________________________________________
پی‌نوشت:
اول) به‌مناسبت چنین شبی (شب 27 رمضان): اخلاص و بیرون رفتن از دنیا
دوم) فایل‌های صوتی صدای استاد علی صفایی حائری برگرفته از «کانال رسمی استاد علی صفایی حائری» در تلگرام است.
لذت بردم... ممنونم ازتون.