دود چراغ

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

روشنایی روز فرصت مشاهده و تحرک و کاوش برون است، تاریکی شب اما بستر سکوت، تمرکز، تعمق و کاوش درون. چراغ‌های فتیله‌ای و گردسوزهای قدیمی نفتی و پیش از آن‌ها چراغ‌های پیه‌سوز و شمع‌ها، این قاعده را چندان نمی‌شکستند، بلکه شاید امکان تمرکز را و امکان استخراج محصولات تمرکز و تعمق شبانه را دوچندان فراهم می‌کردند.

حالا اما دوران اسراف روشنایی است، روشنایی همیشگی و همه‌جایی. بشر امروز، انسان روز است و علی‌الدوام در پی مشاهده‌ی بیش‌تر. غریق در داده‌ها و اطلاعات است تا سرحد خفگی. روشنایی روز را و سیاه‌مستی مشاهده را تا خستگی روان تا خواب‌آلودگی دیدگان و تا بی‌هوشی در بستر به درازا می‌کشاند که گویی از چیزی در اعماق خود می‌گریزد.

ما انسان‌های امروز با کمبود شب دست‌به‌گریبانیم، با کمبود زمانی برای تمرکز، تعمق و درون‌نگری، زمانی برای رویاندن جوانه‌های دانایی و حکمت از دل دانه‌های مشاهدات، داده‌ها، اطلاعات و علوم. به فرصتی نیازمندیم نه فقط برای ارتقای آسایش، بلکه برای تعمیق آرامش. ما به نیمه‌ی شبانه‌مان نیازمندیم. ما نیمی از خود را گم کرده‌ایم.

_________________________________________

پی‌نوشت: پریشان‌گویی است در اثر یک ساعت قطع برق.