«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
در حکمت 237 نهج‌البلاغه این سخن از امیرالمؤمنین (ع) نقل شده است: «إنّ قَوما عَبَدوا اللّهَ رَغبَةً فتِلکَ عِبادَةُ التُّجّارِ، و إنّ قَوماً عَبَدوا اللّهَ رهبَةً فَتِلکَ عِبادَةُ العَبیدِ، وَ إنّ قَوما عَبَدوا اللّهَ شُکراً فتِلکَ عِبادَةُ الأحرار». در دعای کمیل هم از زبان ایشان بیان می‌شود: « فَهَبْنِى یَا إِلهِى وَ سَیِّدِى وَ مَوْلاىَ وَ رَبِّى، صَبَرْتُ عَلَى عَذابِکَ، فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَلَى فِراقِکَ». باز در منجات شعبانیه آمده است: «إِنْ أَدْخَلْتَنِی النَّارَ أَعْلَمْتُ أَهْلَهَا أَنِّی أُحِبُّکَ». البته در این دعاها و مناجات‌ها، امام (ع) پیش‌تر و بسیار بیشتر به ذکر حسن و احسان بی‌پایان و بی‌نظیر یار پرداخته‌اند.
