دوباره، ما همه خوبیم

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

روزهایی که گذشت نشان داد که اخلاق و اصول اخلاقی برای برخی از ما یک اعتقاد نیست، بلکه لقلقه‌ی زبان و ابزاری است برای کوبیدن و از میدان راندن رقیب. اخلاق‌فروشی است. این مسئله نه تنها منحصر به عملکرد خود نامزدها نبود، بلکه در بین هوادارانی که خود داعیه‌ی اخلاق‌گرایی دارند با گستردگی دوچندان دیده می‌شد. به قول یکی از دوستان خدا می‌داند که اگر ما به مسئولیتی برسیم، اوضاع و احوالمان بهتر از مسئولین فعلی خواهد بود یا خیر. البته که ارزیابی رفتار و عملکرد همه‌ی مسئولین (نه مقام انسانی آن‌ها)، نه تنها حق، بلکه تکلیف همه‌ی ما است.

_____________________________________________________________

پی‌نوشت: آقای حسین دهباشی امروز مطلب قابل‌تأملی را در کانال تلگرام خود منتشر کرده‌اند (البته که از قد من خیلی بلندتر است):

"محمد جهان‌آرا در سخت‌ترین روزهای خرمشهر هم مکرر می‌گفت: «شهر اگر سقوط کرد، دوباره پس می‌گیریم، مراقب باشید ایمان‌مان سقوط نکند!»

حالا تو به جای شهر بگذار انتخابات یا هرچی!"

چرخه‌ی فهم

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

نماز خوب، فهم انسان از زندگی را ارتقا می‌دهد، این فهم ارتقا یافته باید به کار بسته شود و عمل انسان را بهبود بخشد. به کار بستن مفاهیم و آموخته‌ها، باز سبب فهم انسان از زندگی می‌شود و ارتقای فهم انسان از زندگی موجب بهبود کیفیت نماز انسان می‌شود و این ماجرا می‌تواند ادامه یابد، مشروط بر آن «باید». این که هر فهم و هر دانشی اگر در عرصه‌ی عمل به کار گرفته نشود (به شرط تحقق شرایط)، بی‌فایده و بی‌بازده خواهد بود روشن و بدیهی است، اما آن‌چه که خطرناک است و ممکن است مغفول بماند آن است که این علم بی‌تحرک، این دانش درجای‌خود‌ننشسته و به‌کارنبسته می‌تواند مانع رشد و موجب فساد و تباهی شود. غذای مازاد بر نیازی است که که بخشی از آن از بین می‌رود و می‌شود اسراف و بخش دیگر، انباشته می‌شود و منجر به بیماری.

_____________________________________________________

پی‌نوشت: به نظرم می‌رسد که به قدر کافی کتاب نمی‌خوانم، اما به میزان عملم که نگاه می‌کنم، احساس می‌کنم همین‌قدر هم زیادی است. البته که اولی را نباید کم کرد، بر اولی باید اضافه کرد و بر دومی دوچندان باید افزود.

جزئیات

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

هر قدر هم که هدف‌ها عالی باشند و جهت‌گیری‌ها صحیح، اگر برنامه‌ریزی خوب و دقیقی برای جزئیات وجود نداشته باشد، به اهداف مورد نظر نزدیک نخواهیم شد. در حالت بدبینانه‌اش حتی راه را دورتر خواهیم کرد. باید به جزئیات اهمیت بدهیم. خیلی چیزها، حتی خود آدم‌ها به قول مصطفی مستور^* در جزئیات تباه می‌شوند، اما بسیاری از آن­ها فقط به دنبال کلیات هستند و به جزئیات اهمیت نمی‌دهند.

_____________________________________________________________

^* در داستان کوتاهی به نام «هل من محیص» از کتاب «عشق روی پیاده‌رو».

مداد قرمز

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

در نقاشی‌های دوران کودکی، ابتدا برای رسم تمام خطوط و نقش‌های ظریف از مداد سیاه استفاده می‌کردیم. پرچم ایران یکی از اجزاء پرتکرار نقاشی‌های دوران کودکی من بود و نشان جمهوری اسلامی ایران، یعنی همان نقش «لا اله الاّ الله» یا «الله» نمادین، یکی از همان نقش‌های ظریفی که با مداد سیاه ترسیم می‌شد. اما من هم مثل بچه‌های دیگر خیلی زود متوجه تفاوت بین رنگ سرخ نشان در پرچم واقعی و رنگ سیاه نشان در پرچم نقاشی‌ها شدم و یاد گرفتم که از مداد قرمز برای ترسیم این نشان استفاده کنم. فکر می‌کنم اکثر بچه‌ها این را یاد گرفتند و فقط تعداد اندکی بودند که با کم‌توجهی یا بی‌سلیقگی همچنان نشان میان پرچم را با مداد سیاه می‌کشیدند. گاهی هم شاید نوک مداد قرمزشان شکسته بود. حالا آن بچه‌ها بزرگ شده‌­اند، حدود سی و هفت سال هم از طراحی این نشان و جای گرفتنش در میانه‌ی پرچم گذشته است، اما ظاهراً مشکل همچنان پابرجاست، اگرچه حالا دیگر با مداد نقاشی نمی‌کنند.

 

ستاد انتخابات کشور

 

__________________________________________________________________

پی‌نوشت: نمونه‌­ی دیگری هم برای سال‌ها در بورس تهران وجود داشت که خوشبختانه مدتی است اصلاح شده است. البته که نمونه­‌های دیگر هم بوده و احتمالاً همچنان هست.

درجه‌ی حساسیت

«بسم الله الرّحمن الرّحیم»

منطقی است که سختگیری و حساسیت هر کس نسبت به اشتباهات خودش بیش از اشتباهات دیگران باشد. اما گاهی ممکن است این سختگیری شدید منجر به توجیه و نپذیرفتن اشتباهات شود. «هرگز نباید اشتباه کنم» ممکن است به «هرگز اشتباه نمی‌کنم» تبدیل شود.