«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
آب تا لب تو آمد و تشنه بازگشت.
بیچاره آب! داغی بر دل دارد که پیاپی تازه می شود! اصلاً به خاطر همین است که هر بار که چشمش به لب تشنه ی به ادب آراسته ای می افتد سلام می کند به لبان تو و برادرت، و نفرین می کند کسی را که این داغ را برای همیشه بر دلش نهد.
بیچاره آب! عطشش هرگز فرو نخواهد نشست، هنوز تشنه ی لبان تو است.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
می خواهی از کربلا و حسین (ع) بنویسم؟
باشد، صبر کن، هر وقت دانستم که به روز حادثه میانه ی میدان خواهم بودم یا در پستوی خانه، برایت از کربلا خواهم گفت. هر وقت یقین کردم که اگر در کربلا بودم، کدام سو می ایستادم، برایت از حسین (ع) می نویسم.
پی نوشت: از حسین (ع) گفتن و از حسین (ع) نوشتن، مثل از عشق نوشتن است. اصلاً همان است.
