«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گاهی یافتن ناخالصی نیت، پاک کردن عمل از لوث ریا، از پیدا کردن سوزن در انبار کاه هم سخت تر می شود. خدایا این را هم فقط از خودت می شود خواست، من مردش نیستم. پروردگارا نیتمان را خودت خالص کن برای خودت!
خودت در در قرآن فرمودی که شیطان گفته بود: «اإِلاَّ عِبَادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِینَ».*
مگر خودت خالصش کنی.
*سوره «حجر»، آیه 40؛ سوره «ص»، آیه 83
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
...
«هیچ چیز مانند اراده به پرواز، پریدن را آسان نمی کند.»*
...
*یک عاشقانه ی آرام، نادر ابراهیمی
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
وقتی که بت و بتخانه خودت باشی، سخت است ابراهیم (ع) بودن. خدایا به دستان ابراهیم قدرت بده، این بار برای شکستن بت بزرگ. پرورگارا قدرت بده برای شکستن، برای شکسته شدن، سوختن، ذوب شدن، ناب شدن. طلای ناب می داند که آتش چه گلستانی است.
پی نوشت: می دانم ابراهیمی در میان نبود، آن گاه که بت ها را شکست.
تو می گی: «یه روز خوب میاد».
منم می گم: «یه روز خوب میاد».
فقط یه مسئله ی کوچیک وجود داره، اونم اینه که روز خوبی که تو ذهن تو هست، با روز خوبی که من بهش فکر می کنم، احتمالاً زمین تا آسمون فرق داره. این که کدومشون واقعاً خوبه یا خوب تره بماند، ولی فرق داره، خیلی فرق داره.
روز خوبی داشته باشی!
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
گاهی در گفت و گوهایمان عطش گفتن، مانع از شنیدن می شود. یعنی صوت به گوشمان می رسد، به طرف مقابل نگاه می کنیم، اما واقعاً گوش نمی دهیم، تلاش نمی کنیم برای فهمیدن حرفش، فراموش می کنیم که هدف گفت و گو تلاش برای رسیدن به درک متقابل است.
حالت بدتری هم هست و آن زمانی است که گوش می دهیم، دقیق هم گوش می دهیم، اما با تمام وجود به دنبال آن هستیم که از میان سخنان، جملات و واژه های هم صحبتمان چیزی بیرون بکشیم، خطایی، نقطه ضعفی یا چیزی از این دست و بکوبیم بر سرش تا در مقابل ما به زانو درآید، مغلوب شود و دستانش را به نشانه تسلیم بالا بیاورد و بعد ما برویم بالای منبر وعظ و خطابه و شهوت سخنرانیمان را ارضا کنیم. این چنین است که بندگان خدا را پشیمان می کنیم از دو کلام درددل کردن، حرف دل گفتن و خودمان را هم محروم می کنیم از هم نشینی صمیمانه و شنیدن سخن بندگان خدا. تنهایشان می گذاریم و تنهاتر می شویم و هر روز بیش تر فراموش می کنیم آداب سخن گفتن و سخن شنیدن را، به خصوص حرف های دل را، دردهای دل را.
اصلاً این عبارت «گفت و گو» آدم را به خطا می برد. همه اش از گفتن است و در آن از شنیدن هیچ خبری نیست. شاید استفاده از عبارت «گفت و شنود» سبب شود که ما فراموش نکنیم، شنیدنی هم باید باشد. البته به شرط این که واقعاً بخواهیم.
خوب شنیدن هم لذتی دارد.
*مولوی
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
...
«- پایین چه طور بود؟
- سخت بود آقا. خیلی سخت بود.
- تو چه کار می کردی؟
- من منتظر بودم آقا.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
کلاس موسیقی ...، باشگاه ...، زبان ...؛ کتاب فلسفه ی ...، عرفان ...، فیزیک ...، برای شاخ بودن، مثل هوا برای نفس کشیدن لازم است. سفر به همه جا، کویر، دریا، جنگل، داخل، خارج و عکس گرفتن و شر کردن در فیسبوک و پلاس و ...، که خدایی نکرده مردم فکر نکنند ما از قافله عقب مانده ایم. دیدن پانصد قسمت سریال و دویست فیلم اکران شده در سال جدید و ... .
جنون شاخی همچنان ادامه دارد.
توجه: این بیماری به شدت مسری است. البته از دام به انسان منتقل نمی شود، ممکن است از انسان به انسان منتقل شود.
پی نوشت:
اول) هر کس که این کارها را انجام می دهد، لزوماً جنون شاخی ندارد. روش تشخیص بیماری این است که هر کس از خودش بپرسد «این ها برای چه؟» و البته در پاسخگویی هم با خود صادق باشد.
دوم) پیوندهای مطلبی مفید در این مورد:
«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
همیشه وقتی کسی در فکر فرو می رود، لازم نیست از او بپرسیم: «به چی فکر می کنی؟»
بعضی فکر ها خصوصی هستند، خیلی خیلی خصوصی. مثل فکرهایی که آدم .... اصلاً گاهی آدم دلش می خواهد خلوت کند و دو کلام با خودش اختلاط کند. باید حتماً تابلوی «لطفاً مزاحم نشوید» بیاویزد؟
پی نوشت: این قدر که با این سؤال مشکل دارم، با سؤال هایی مثل «کی بود؟» یا «چی می گفت؟» بعد از مکالمه ی تلفنی (با تلفن همراه)، مشکل ندارم.
