«بسم الله الرّحمن الرّحیم»
مرا که قدر پاهایم را نمی دانم، با آرزوی بال چه کار؟
پریدن آداب دارد.
۲۵ آبان ۹۱ ، ۱۰:۰۲
مهدخت
دیرگاهیست که تنها شده ام.....قصه ی غربت صحرا شده ام....وسعت درد فقط سهم من است....باز هم قسمت غم ها شده ام....دگر آیینه زمن بی خبر است.....که اسیر شب یلدا شده ام.....من که بی تاب شقایق بوده ام....همدم سردی یخها شده ام.....کاش چشمان مرا خاک کنید تا نبینم که چه تنها شده ام
مهدخت
فوق العاده بود دوست من
کیمیا
سلام .
قومی متفکرند در مذهب ودین جمعی متحیرن در شک ویقین
ناگاه منادیی در آید ز کمین کای بی خبران راه نه آنست ونه این
خیام
وصف حال بعضی افراد رو میشنویم یا میخونیم که بدونه رعایت کردن آدابه خاصی یه شبه پریدن... شاید اون یه شب دلشون صاف شد و متصل ...همین
خیال رفتن...
سلام بر برادر عزیز و سرگشتۀ راه دوست ، علــــی نازنین!
مدتها توفیق حضور نداشتم. عذر تقصیر دارم. مطالب این 50 - 60 روزه گذشتۀ شما را مرور کردم. انصافاً مثل همیشه تأمل برانگیز و سائب(جاری و روان)
تو در نوشته هایت خوب بال بال میزنی! از آن بالا چه خبر؟