هر گاه سختی های زندگی افزایش می یابد، انسان به اشک میل می کند. هر گاه شادمانی قلبی انسان به شدت افزایش می یابد، او باز هم به اشک میل می کند.

زندگی انسان فاصله ی میان دو اشک است، شاید.

 

پی نوشت:

این که سختی چیست و شادمانی کدام است و ...، بماند.