«یا ستّار العیوب و علّام الغیوب»
خدایا به تو پناه می آورم از آن که صورتم از سیرتم پلیدتر و نهانم از آشکارم تاریک تر باشد. خدایا پناه می آورم به تو از آن که دیگران را به رنگ رخساره بفریبم. خدایا پناهجویم به سوی تو از شرّ ریا و تزویر.
الهی از خودم به سوی خودت می گریزم. ظاهرم را تو آراستی، باطنم را خودم آلودم. مپسند که چنین بماند و بمانم.
پی نوشت:
«کس نمی داند زمن جز اندکی / وز هزاران جرم و بدفعلی یکی»
«من همی آن دانم و ستّار من / جرم ها و زشتی کردار من»*
...
*مولوی
نارنجی تر